[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dzia³aniem i czynem.Serce to idea³ydzia³ania, si³a, charakter, osobowoœæ, uczucia (indywidualnoœæ cz³owieka),dusza, psychika.Ma byæ zdecydowany, mê¿ny, dumny, silny, decydowaæ o w³asnym¿yciu.Nieprzeciêtna indywidualnoœæ.Ka¿dy musi pracowaæ nad sob¹, ale je¿elijest to nie doskona³e to lepiej zgin¹æ ni¿ byæ s³abym i bezwolnym (Nizche).Postuluje aktywnoœæ, ci¹g³e doskonalenie osobowoœci.Kowal to symbol têsknotydo mocy, si³y uosobienia poety."O mi³oœci wroga"Opis walki pomiêdzy dwojgiem ludzi.Ten co atakuje sam na tym traci, akrzywdzony jest dobry, modli siê za duszê drugiego.Cieszy siê ¿yciem,cierpienie przyjmuje z pokor¹, umie wybaczyæ i byæ ponad krzywdz¹cym.Jeœlicz³owiek cierpi to ³atwiej przyjmuje radoœæ i szczêœcie.Cz³owiek, który umiecierpieæ, zna je i przyjmuje je z godnoœci¹.Wierzy w szczêœcie.Jest m¹dry.Wie, ¿e ¿ycie sk³ada siê z dobra i z³a."Deszcz Jesienny"Obrazy:1.wizja powiewnych mar, mgie³ unosz¹cych siê nad œwiatem, nastrój smutku,przygnêbienia, ponury, ¿a³obny, melancholijny2.tragedia cz³owieka, samotnoœæ, œmieræ, odejœcie bliskiej osoby,nieszczêœliwa mi³oœæ, rozczarowanie, p³acz, spotêgowanie nastroju poprzedniegoobrazu3.szatan b³¹kaj¹cy siê po œwiecie, ogród-pustelnia, kwiaty pod popio³em,kamienie na trawie, szatan smutny œmiertelnie, przera¿ony okropnoœci¹ swegodzie³a, ogród to symbol œwiata na którym panuje szatan, nawet on jestprzestraszony spustoszeniem dokonanym przez z³oNastrój smutku stworzony jest przez epitety i przenoœnie.Efekty kolorystyczne:szaroœæ, mg³a, czerñ.Monotonna rytmika wiersza.Refren to padaj¹cy deszcz -onomatopeja (dŸwiêk szumu kropel) - monotonne uderzanie o szybê.Synteza sztuk:onomatopeja, kolory, s³owo, rytm, nagromadzenie tych cech kszta³tuje nastrój(anga¿owanie myœli by wytworzyæ nastrój)."Przedœpiew"Mowa o artyœcie (czciciel gwiazd i m¹droœci, wyznawca snów i piêkna, entuzjazmdla sztuki i natury).Sztuka rodzi siê z mi³oœci.Twórca doœwiadcza wszystkichtrosk ludzkich, ale sztuka wyra¿a tylko piêkno œwiata.Sztuka boska, odmiennaod ¿ycia.Treœæ to sens, m¹droœæ, piêkno.Nie bêdzie opisywaæ ¿ycia, aleafirmowaæ go, wskazywaæ do doskona³oœci ("Confiteor").Staff czuje siêwybrañcem boskiej sztuki.Mówi o swym ¿yciu, jest doœwiadczony.Dominujesmutek, przygnêbienie, tragedia.Pomimo tego podmiot liryczny mówi: "Nic coludzkie nie jest mi obce".Odwo³uje siê do renesansu.Afirmacja ¿ycia,odró¿nienie od dekadentyzmu.Dope³nienie elementów klasycznych (jasna klarownakonstrukcja, dystans w mówieniu o emocjach i uczuciach) i modernistycznych.3.Na podstawie utworu K.K.Baczyñskiego wska¿ i zanalizuj sposobyprzedstawiania œwiata i cz³owieka w czasie wojny.-> „Pokolenie" to wiersz, którego ju¿ sam tytu³ sugeruje, i¿ jest on g³osem nieindywiduum, lecz ca³ej generacji.Za podstawowe dla niej doœwiadczenia nale¿yuznaæ œmieræ i cierpienia, st¹d stwierdzenie:„Tak siê dorasta do trumnyjakeœmy w czasie doroœli"Okrucieñstwo otaczaj¹cej rzeczywistoœci zmusza do gorzkich refleksji nad sensemw³asnej egzystencji.Zaskakuj¹ce jest przekonanie, i¿ pokolenie Baczyñskiegotak absolutnie ogarniête jest œmierci¹.Stanowi ona jednoczeœnie cel i kresdojrza³oœci.Zag³ada dotyka cz³owieka w ka¿dym wymiarze jego egzystencji:„Ka¿dy - kolumn¹ jesteœ,na grobie pieœni w³asnychzamarz³y.Czego¿ ty jeszcze?To œmieræ - to nie w³osy blasku"Szczególnie dotkliwie odczuwana jest przez poetê œmieræ poezji.W czasachzatracenia i pogardy twórczoœæ, choæ uprawiana, wydaje siê niemo¿liwa.Jesttylko bolesnym poszukiwaniem œrodków wyrazu dla wyra¿enia sytuacji koñcawszystkiego.Dlatego tak czêstym motywem poezji Baczyñskiego jest apokalipsa,przedstawiona jako figura wojennej rzeczywistoœci.-> W innym wierszu o takim samym tytule („Pokolenie") obok pe³nego elementugrozy przedstawienia ziemi, dotkniêtej nieszczêœciem wojny, wystêpuje swegorodzaju kodeks moralny, który winien obowi¹zywaæ tych wszystkich, którzy chc¹prze¿yæ i zwyciê¿yæ.Osi¹gniêcie tego celu wymaga przewartoœciowania w³asnegosystemu etycznego, nale¿y zeñ wyeliminowaæ litoœæ, mi³oœæ, zag³uszyæ sumienie inauczyæ siê sztuki zapomnienia, czyli nabycia umiejêtnoœci zdystansowania siêwobec rzeczywistoœci.Konieczne jest dotarcie do granic tego, co ludzkie:„Nas nauczono.Trzeba zapomnieæ,¿eby nie umrzeæ roj¹c to wszystko.Szukamy serca - bierzemy w rêkê,nas³uchujemy: wygaœnie mêka,ale zostanie kamieñ - tak - g³az"W tych s³owach zamyka siê dramat m³odego pokolenia, którego dojrzewanie splot³osiê ze strasznym czasem wojny.Drêcz¹ce poczucie bliskiej œmierci, które swójjak¿e przejmuj¹cy wyraz znalaz³o w wierszu -> „Z g³ow¹ na karabinie" parali¿ujewolê ¿ycia.Ka¿dy dzieñ, krok, czyn, postanowienie nabiera charakteruwyj¹tkowego, gdy¿ postrzegane jest jako ostatnie, mog¹ce siê ju¿ nigdy niepowtórzyæ.Równie ogromny jak obawa utraty ¿ycia jest strach przed pamiêci¹przysz³ych pokoleñ.Baczyñski stawia pytania dotycz¹ce tego, jak on i jegopokolenie ocenieni zostan¹ przez tych, którzy dopiero nadejd¹
[ Pobierz całość w formacie PDF ]