[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Cezara bawiła przez czas jakiś czcza pyszałkowatość Farnacesa oraz to, że skupił swe wojska w takim miejscu, do jakiego żaden zdrowy na umyśle nieprzyjaciel nie zdecydowałby się podejść; tymczasem Farnaces takim samym krokiem, jakim zszedł do przepaścistej doliny, począł wspinać się na strome wzgórze z siłami uformowanymi w szyku bojowym.75 Niewiarygodna głupota czy też zadufanie Farnacesa wprawiły Cezara w zdumienie.Nie-przygotowany i zaskoczony tym atakiem185 jednocześnie odwołał żołnierzy od robót fortyfikacyjnych, kazał chwytać za broń, wyprowadził legiony i ustawił szyk bojowy; to nagłe zamie-szanie wywołało ogromny przestrach wśród naszych.Jeszcze nie zdołano ustawić szyku, a już uzbrojone w kosy czterokonne bojowe wozy królewskie zaczęły szerzyć popłoch wśród ogarnię-tych bezładem naszych żołnierzy; jednakże wozy te szybko zostały zasypane gradem pocisków.Tuż za wozami posuwał się nieprzyjacielski szyk, rozległ się okrzyk i nastąpiło starcie, w którym wiele pomagały naszym naturalne warunki terenowe, a przede wszystkim łaskawość bogów nieśmiertelnych; bogowie są obecni we wszystkich działaniach wojennych, zwłaszcza wtedy, gdy nie można niczego pokierować ludzkim rozumem.76 W gwałtownej i zawzięcie toczonej walce wręcz, na prawym skrzydle, gdzie zajmowałstanowiska VI legion weteranów, zrodził się zaczątek zwycięstwa.Gdy po tej stronie spychano nieprzyjaciół ze stromego stoku, na lewym skrzydle i na środku szyku zostały rozbite— choć znacznie później — wszystkie wojska królewskie, ale również z pomocą tych samych bogów.I jak żwawo podchodziły królewskie wojska na te niedogodne pozycje, tak teraz jeszcze szybciej były spychane z zajętych przez siebie stanowisk, a niedogodności terenowe pogarszały ich sytuację.Wskutek tego wielu nieprzyjacielskich żołnierzy po części padło od miecza, a po części zostało stratowanych na śmierć przez walących się na nich z góry własnych żołnierzy, a ci, którzy porzucili broń i udało się im znaleźć ratunek w pośpiesznej ucieczce, mimo że zdołali przekroczyć dolinę, jako pozbawieni broni nic nie potrafili zdziałać ze swoich wyżej położonych pozycji.Nasi zaś, uniesieni zwycięstwem, nie zawahali się wedrzeć na niedogodne pozycje i uderzyć na nieprzyjacielskie umocnienia.Wprawdzie kohorty, które Farnaces pozostawił w obozie jako załogę, próbowały stawiać opór, nasi jednak szybko zawładnęli tym obozem.Farnaces, gdy jego całe ogromne wojsko zostało wybite lub wzięte do niewoli, zdołał zbiec186 razem z garstką jeźdźców; gdyby obleganie obozu nie ułatwiło mu tej ucieczki, dostałby się żywcem w ręce Cezara.77 To wspaniałe zwycięstwo napełniło Cezara, tylokrotnego już zwycięzcę, wprost niewiary-godną radością, ponieważ tak bardzo ciężką kampanię wojenną zakończył tak szybko, a na wspomnienie o tym nagłym zagrożeniu był jeszcze bardziej uradowany, przypadło mu bowiem w udziale tak łatwe zwycięstwo, w tak trudnej sytuacji187.Gdy odzyskał Pont i rozdałżołnierzom wziętą na królu całą zdobycz, następnego dnia razem z lekkozbrojnymi jeźdźcami ruszył w drogę.Zarządził, by VI legion udał się do Italii w celu odebrania nagród i odznaczeń, a oddziały posiłkowe Dejotarusa powróciły do ojczyzny; w Poncie pozostawił dwa legiony pod dowództwem Celiusza Winicjanusa188.78 Tak więc przez Gallogrecję i Bitynię ruszył Cezar do Azji.We wszystkich tych prowincjach zapoznał się ze spornymi sprawami i wydał w nich orzeczenia; dokonał podziału uprawnień pomiędzy tetrarchów, królów i miasta.Mitrydatesa Pergameńskiego189, o którego działaniach wojennych w Egipcie — przeprowadzonych szybko i pomyślnie — pisaliśmy już190, pochodzące-go z królewskiego rodu i po królewsku też wychowanego i wykształconego — Mitrydates191, król całej Azji, uprowadził z Pergamonu do swego obozu, jako małego szlachetnie urodzonego chłop-ca i trzymał przy sobie przez wiele lat — ustanowił królem Bosporu192, którym do tej pory władałFarnaces.Przez pozostawienie tu wyjątkowo sobie przyjaznego króla Cezar zapewnił bezpieczeństwo prowincjom oraz ludowi rzymskiemu przed barbarzyńcami i wrogo nastawionymi kró-lami.Jemu też, na mocy uprawnień wynikających z pochodzenia i więzów krwi, przyznał Gallogrecję, zajętą przed kilkoma laty przez Dejotarusa i znajdującą się w jego posiadaniu193.Cezar jednak nigdzie nie zatrzymał się na dłużej, niż mogły na to pozwolić wymagające jego osobistej obecności niepokoje w stolicy.Po bardzo pomyślnym i równie rychłym załatwieniu wszystkich spraw zjawił się w Italii194 znacznie wcześniej, niż ktokolwiek się tego spodziewał
[ Pobierz całość w formacie PDF ]