[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.wyd., s.835.radia kontroli w³adz pocztowych, zaœ w 1926 r.za rz¹dów Partii Pracystworzona zosta³a British Broadca-sting Corporation jako instytucja sprawuj¹capubliczny monopol organizacji i nadzoru radiofonii brytyjskiej.Finanseradiofonii opieraj¹ siê w Anglii na rejestracyjnych op³atach abonentów, awszelka reklama komercjalna jest zakazana D7.W radiofonii angielskiej ustalone ramy zró¿nicowania treœci stanowi¹ trzyprogramy, których konstrukcja w charakterystyczny sposób odpowiada za³o¿eniomo trzech poziomach kultury.Formalnie rzecz bior¹c standaryzacja treœci przytym systemie jest wiêc wiêksza, ani¿eli w Ameryce.Mi³oœnicy lekkiego programudysponuj¹ tylko jednym kana³em odbioru.Podobnie zreszt¹ amatorzy powa¿nychtreœci.W Ameryce natomiast w samej telewizji tzw.oœwiatowe stacjefunkcjonuj¹ce na zasadach odmiennych od towarzystw komercjalnych, licz¹ 43stacje 98.Stacje te prowadz¹ po¿yteczn¹, ale bardzo ograniczon¹ dzia³alnoœæna marginesie potê¿nego komercjalnego systemu i nie97 W radiofonii europejskiej dominuje oparcie finansowena op³atach rejestracyjnych; wystêpuje ono m.in.w Austrii,Belgii, Danii, Finlandii, Holandii, krajach skandynawskich.Wiêkszoœæ krajów Ameryki £aciñskiej realizuje natomiastamerykañski system komercjalny (np.Argentyna, Brazylia,Chile, Meksyk).Kraje brytyjskiej wspólnoty — poza Angli¹ —S¹cz¹ obydwa systemy.Por.Ch.A.Siepmann, Radio, Tele-vision and Society, New York 1950.98 The Impact oj Educational Television, W.Schramm ed.,Urbana 1960.Stacje oœwiatowe, zarówno telewizyjne, jak radiowe, powstaj¹ce z inicjatywy uniwersytetów, towarzystw spo³ecznych oraz instytucji publicznych odznaczaj¹ siê w Ameryce brakiem stabilizacji.W okresie 15 lat powsta³y tam202 stacje oœwiatowe, a 164 uleg³o likwidacji.Dane te s¹czêsto cytowane jako dowód braku zapotrzebowania na po-wa¿ne treœci w kulturze masowej w Ameryce.licz¹ siê istotnie jako wspó³zawodnicz¹ca z nim si³a.Natomiast Trzeci ProgramB.B.C.stanowi wa¿ki ar-1 gument w dyskusjach na temat roli masowych œrodkówkomunikowania w dziedzinie rozpowszechniania^ powa¿nych treœci kultury„wy¿szej".Zbli¿ony do angielskiego typ organizacji radiofonii polegaj¹cej na monopolu inadzorze publicznym przyj¹³ siê w wiêkszoœci krajów europejskich.W pewnymwiêc sensie koncentracja w tej dziedzinie masowego komunikowania jest wszêdziedu¿o wiêksza ani¿eli w dziedzinie prasy.W porze szczególnego napiêciarecepcji, przypadaj¹cej na godziny popo³udniowe i wieczorne, tworz¹ siêmilionowe publicznoœci wys³uchuj¹ce równoczeœnie tych samych popularnychprogramów.Pewne prawdopodobieñstwo selekcji, a zatem i rozproszenia stwarzaj¹w radiu mo¿liwoœci korzystania z ró¿nej d³ugoœci fal.Badania publicznoœciradiowej, jak i telewizyjnej, wykaza³y jednak, ¿e wiêkszoœæ s³uchaczy i widzówodznacza siê konserwatyzmem polegaj¹cym na pozostawaniu przy stale odbieraneji najlepiej s³yszalnej — zwykle lokalnej — stacji radiowej lub przy tym kanaletelewizyjnym, który nadawa³ poprzednio lub ma nied³ugo nadaæ oczekiwan¹popularn¹ audycjê.W Polsce, w momencie, gdy liczba odbiorców telewizyjnych przekroczy³a 1 000000 (1962 r.), mo¿na szacunkowo okreœliæ Mczbê osób ogl¹daj¹cych popularn¹audycjê typu „Kobry" na ok.5 milionów.W Stanach Zjednoczonych mimo wieloœcikana³Ã³w programowych atrakcyjne transmisje rewiowego programu telewizjigromadz¹ czterdziestomilionowe masy widzów.Kosztowny program z udzia³emwybitnych „gwiazd" nie jest w ogóle op³acalny z punktu widzenia sponzora, jeœlinie przekracza liczby 20 milionów odbiorców.W 1955 r.badania zarejestrowa³y audycjê, której publicznoœæ stanowi³a po³owaAmeryki".Rozmiary tych publicznoœci nale¿y rozpatrywaæ na gruncie rozpowszechnieniaradiofonii i telewizji w skali ogólnokrajowej.W po³owie lat piêædziesi¹tychkilkanaœcie krajów Europy osi¹gnê³o liczbê radioodbiorników powy¿ej 200 natysi¹c mieszkañców, co mo¿na uznaæ za stan pe³nego nasycenia, przy którymteoretycznie ka¿da rodzina jest w posiadaniu odbiornika.Ameryka mia³a'w tymczasie ponad 700 odbiorników na tysi¹c mieszkañców.To niew¹tpliwe„przesycenie" wi¹za³o siê z motoryzacj¹ i instalacj¹ odbiorników w samochodach.Jednoczeœnie nastêpowa³ jednak zagra¿aj¹cy radiu rozwój telewizji.W 1948 r.wStanach Zjednoczonych dzia³a³o 100 tysiêcy aparatów telewizyjnych; w 1958 — 50milionów, to znaczy 7 telewizorów na 8 gospodarstw domowych.Pod wzglêdem formalnym publicznoœæ telewizji zbli¿a siê bardzo do radiowej.Jest to tak¿e publicznoœæ z³o¿ona z ma³ych grup i jednostek rozproszona wprzestrzeni, charakteryzuj¹ca siê wspó³czesnoœci¹ recepcji.Wed³ug okreœleniaM.Lernera radio i telewizja to œwiat w domu.Ale radiowy œwiat bezcielesnychg³osów telewizja wzbogaci³a obrazem, co nies³ychanie wzmog³o atrakcyjnoœæ tegonowego œrodka komunikowania.Wszêdzie, dok¹d dociera, fascynuje on przedewszystkim dzieci, ale i doroœli wchodz¹ chêtnie do królestwa telewizji 10°.'* L.Bogart, The Growth of Television w tomie Mass Communications.100 Por.przypis 67
[ Pobierz całość w formacie PDF ]