[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gdyby chodziło o Milford koło Bournemouth – to po szczęśliwym wylądowaniu Henryk mógłby w parę dni dotrzeć do Londynu.A Milford Haven w hrabstwie Pembrokeshire leży na południowo-zachodnim krańcu Walii.Ryszard sądzi, że lądowanie w Milfordzie na południu jest prawdopodobniejsze ze względu na bliskość stolicy.Zbiera więc flotę i wysyła ją, by strzegła okolicznych mórz.– Jeśli zaś uzurpator wyląduje w Walii, to mam tam dość przyjaciół, by go zatrzymali, dopóki nie wydam mu bitwy i nie sprawię solidnego lania.Niejaki Ryszard Williams otrzymuje komendę nad zamkami w południowej Walii.William Herbert hrabia Huntingdonu jest odpowiedzialny za zamki bliżej granicy angielskiej.Sir James Tyrell dowodzi dalej na północy.Sir Rhys Ap Thomas, bardzo wpływowy wódz walijskich plemion, ma przyprowadzić znaczne siły przeciw najeźdźcy.Plany i koncepcja strategiczna są dobre – założywszy, że ważniejsi z walijskich wodzów, a zwłaszcza Ap Thomas, pozostaną wierni swemu królowi.To się dopiero okaże.Wydano proklamację ogłaszającą Henryka Tudora wyjętym spod prawa banitą.Nie bez podstaw proklamacja stwierdza, że Henryk nie ma żadnych legalnych pretensji do tronu, którego szuka: „Jego dziad po mieczu, Owen Tudor, był bastardem, a jego matka pochodzi od bastarda, Jana hrabiego Somerset, nieprawego syna Katarzyny Swynford i Jana z Gandawy”.Co więcej, głosi proklamacja, Henryk wziął fundusze na swoje przedsięwzięcie od króla Francji, któremu w zamian przyrzekł ostatnią angielską posiadłość na kontynencie – port Calais i otaczającą go okolicę, zwaną Guines.Dnia 7 sierpnia Henryk Tudor ląduje w Milford Haven, mając przy swoim boku stryja Jaspera, biskupa Mortona i hrabiego Oxfordu.Syna Elżbiety Woodville, markiza Dorset, któremu Henryk nie ufa, zostawiono przezornie na dworze księcia Bretanii, jako zastaw za uzyskaną pożyczkę.Banita pada na kolana i recytuje Psalm 43:„Niewinność, Panie, moje, „Przyjmi w obronę swoje.”Całuje ziemię i czyni znak krzyża.Melodramatyczne? Być może.Ale melodramat pociąga proste umysły.Henryk dowiódł, że jest zdolnym organizatorem, a wygnanie uczyniło go odpornym na trudy i niebezpieczeństwa.Kształcili go wybitni uczeni, jest człowiekiem chłodnym, wyrachowanym, zamkniętym w sobie i przebiegłym.Ale nigdy nie dowodził w większej bitwie.W sprawach militarnych polega głównie na radach hrabiego Oxfordu, doświadczonego wojownika stronnictwa Lancasterów, który przeżył klęskę pod Barnet.Zaufani emisariusze spieszą natychmiast do matki Henryka, Małgorzaty Beaufort, jej męża, Lorda Stanleya, Sir Williama Stanleya, Rhys Ap Thomasa i Sir Waltera Herberta, brata hrabiego Huntingdonu – z wezwaniem, by wszyscy stawili się i przyprowadzili ze sobą jak najwięcej zbrojnych ludzi.Henryk wydaje teraz rozkaz swoim dwom tysiącom żołnierzy – po większej części jurgieltnikom – by szli naprzód „w imię Boga i świętego Jerzego”: tradycyjne hasło bojowe angielskich królów.Zmierzają do Haverfordwest, o dwadzieścia mil na północ od Milford Haven, wymijając w ten sposób zarówno Ryszarda Williamsa, jak i hrabiego Huntingdonu czuwającego dalej na wschód.Tymczasem zaś oddział jazdy spieszy do Carmarthenu, gdzie stoją ze swymi ludźmi Rhys Ap Thomas i Sir Walter Herbert – których lojalność jest na razie niezdecydowana.Cztery dni miną, nim jeździec na spienionym koniu wpadnie do zamku Nottingham z wiadomością:– Miłościwy panie! Henryk Tudor wylądował.Podniecenie i niepokój są obce Ryszardowi.Pewien jest zwycięstwa, które istotnie byłoby po jego stronie, gdyby nikt nie zawiódł z tych, którym ufał.Fakt, że się omylił w odgadnięciu miejsca lądowania Tudora, wprawia go w tym lepszy humor.– Sir Rhys Ap Thomas, Herbertowie, Williams i James Tyrell rozprawią się z tą nikłą armią najeźdźcy, nim w ogóle wydostanie się z Walii – mówi
[ Pobierz całość w formacie PDF ]