[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.– Sześć – odezwał się Pawłysz.– Punkt krytyczny Anteusz już minął.Artykuł, o którym rozmawiano, był skazany na wąski krąg odbiorców, ponieważ został wydrukowany w Komunikatach Wrocławskiego Instytutu Łączności Kosmicznej, a i sam Dąbrowski nie był przecież kabiniarzem.Ale tekst wpadł w ręce dziennikarzowi specjalizującemu się w popularyzacji nauki, a dziennikarz ten zrozumiał, o czym w tekście jest mowa.Dąbrowski rozpatrywał teoretyczny model łączności grawitacyjnej.Z jego umownych i wielce nieortodoksyjnych założeń wynikało, że fale grawitacyjne – nośniki teleportacji – miały w Galaktyce określony energetyczny zasięg.Twierdził, że konstruktorzy statku popełnili błędy w swoich obliczeniach.I że łączność z Anteuszem nieuchronnie ustanie.Artykuł został opublikowany około dziesięciu lat temu.Dziennikarz, który wygrzebał gdzieś artykuł, dotarł do Dąbrowskiego, który opowiedział przystępnym językiem, co miał na myśli.Następnie dziennikarz odbył rozmowy z oponentami autora, którzy wskazali na trzy oczywiste błędy w jego obliczeniach.Ten właśnie spór został opublikowany.Argumenty oponentów Dąbrowskiego wyglądały znacznie bardzie przekonująco niż jego obliczenia, sam tekst wywołał dyskusje i polemiki, które formalnie zakończyły się porażką Dąbrowskiego.Co prawda, najpoważniejsi matematycy twierdzili, że w jego obliczeniach coś jest.Poza tym jego teorię potwierdzał fakt, że wydatki energii na łączność i (deportację rosły szybciej niż to zakładano na początku.Ponownie o artykule przypomniano sobie cztery lata później, kiedy, jeśli wierzyć Dąbrowskiemu, łączność miała się urwać.Łączność nie urwała się, ale miał miejsce istotny skok w wydatkowaniu energii.Oponenci Dąbrowskiego odetchnęli z ulgą, ale i jego stronnicy nie umilkli.I tak minęło kolejnych sześć lat.– Nawet jeśli on nie ma racji – powiedział Wargezi – to lot w tych warunkach jest zwyczajnym marnowaniem energii.Każdy przerzut kosztuje teraz tyle, co wzniesienie wieży babilońskiej.– Na szczęście nie potrzebujemy wieży babilońskiej – zauważył Stanzo.– A czy może tak się stać, że zostaniemy teraz sami? – zapytał Pawłysz.– Mam na myśli, jeśli Dąbrowski ma jakąś tam rację?Odpowiedziało mu milczenie.– A jeśli tak, to co możemy zrobić? – zapytał Pawłysz po długiej pauzie.– Wiadomo, co – powiedział Wargezi.Ponownie nikt się nie odezwał.Ale ponieważ Pawłysz nadal nie wiedział, co to znaczy, powtórzył pytanie.– Wracać – powiedział Stanzo.12.Na kolację w messie zeszli się wszyscy wolni od wacht członkowie załogi.Kolacja była z gatunku „imieniny na sucho” – składała się z resztek obiadowej uczty.Pawłysz przybiegł jako jeden z pierwszych i wiercił się, czekając, aż przyjdzie Grażyna, Przyszła Armine, bardzo smutna, i powiedziała, siadając obok Pawłysza:– Grażyna nie przyjdzie.– Zmęczona?– Zła.– Dlaczego?– Przecież wiesz – powiedziała Armine.– Rozmawiałyśmy z naszymi nawigatorami.Wyobrażasz sobie ile czasu stracimy na wykonanie zwrotu statku?– Nie myślałem o tym.Rozmawiali cicho i wydawało się im, że nikt ich nie słyszy.Ale usłyszał biolog siedzący naprzeciwko.– Dwa miesiące – powiedział.– Co najmniej dwa miesiące.Nawigatorzy siedzą teraz nad obliczeniami.– Pewnie więcej niż dwa miesiące.I nie wiadomo, ile trzeba będzie lecieć z powrotem, żeby wróciła łączność.Przedział Dąbrowskiego jest dość rozległy.Pawłysz zdziwił się.Wydawało mu się dotąd, że tylko w ich sekcji ktoś wpadł na pomysł połączenia wydarzeń na pokładzie Anteusza z teorią Dąbrowskiego.Okazało się, że wszędzie na statku myślano podobnie.– Co w tym strasznego? – zapytał Pawłysz.– Dwa, trzy miesiące polatamy razem.– Ale myśmy liczyły, że jutro będziemy w domu.– Po co ten pośpiech?Lekkomyślność czasem waliła się na Pawłysza jak atak choroby.Potem sam sobie się dziwił, dlaczego poważne myśli uciekają gdzieś.Armine nałożyła mu na talerz sałaty.– Chcesz powiedzieć, że się cieszysz?Pawłysz zrozumiał, że zachowuje się głupio.Nie było z czego się cieszyć
[ Pobierz całość w formacie PDF ]