[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Za Bram�, na rozleg�ym dziedzi�cu, wyk�adanym zielonymi bia�ym marmurem, czekali �ucznicy w srebrzystych kolczugach i bia�opiórychhe�mach, stu z ka�dej strony.���� Elemmakil powiód� Tuora i Voronwego pomi�dzymilcz�cymi szeregami, na d�ugi bia�y trakt, biegn�cy wprost ku Szóstej Bramie.Gdy tak maszerowali, wzd�u� drogi pojawia�y si� coraz wi�ksze po�acie murawy, apo�ród srebrnych gwiazd uilos spogl�da�y na nich niewielkie kwiatki niczymma�e, z�ote oczy.��� Wreszcie dotarli do Z�otej Bramy, ostatniej z pradawnych bram Turgona,wykutych przed Nirnaeth.Bardzo przypomina�a ona Bram� Srebrn�, tyle �e murwzniesiono z �ó�tego marmuru, za� jego zwie�czenie i kule by�y z czerwonegoz�ota.Kul by�o sze��, a po�rodku, ze z�otej piramidy wyrasta� wizerunekLaurelinu, S�onecznego Drzewa, o wyrzezanych z topazu kwiatach, zwieszaj�cychsi� w gronach na d�ugich z�otych �a�cuchach.Sam� za� Bram� przybrano z�otymikr�gami o wielu promieniach, na podobie�stwo s�o�ca, umieszczonymi w�ródmnogich granatów , topazów i �ó�tych diamentów.Na podwórcu sta�y trzy setki�uczników o d�ugich �ukach.Ich kolczugi by�y z�ocone, na he�mach ko�ysa�y si�wysokie z�ote pióropusze, a wielkie okr�g�e tarcze p�on�y czerwieni� niczymogie�.��� Promienie s�o�ca o�wietla�y teraz dalsz� drog�, bowiem zbocza wzgórz po obustronach by�y �agodne i zielone, a tylko na szczytach widnia�y �nie�ne czapy.Elemmakil przyspieszy� kroku, gdy� znajdowali si� ju� blisko Siódmej Bramy,zwanej Wielk�, Bramy ze Stali, któr� Maeglin wyku� po powrocie z Nirnaeth,zamykaj�cej szerokie wej�cie do Orfalch Echor.��� Nie by�o tam �adnego muru.Po obu stronach drogi wyrasta�y dwie okr�g�e,wysokie wie�e, spogl�daj�ce na w�drowców licznymi oknami.Wie�e te wznosi�y si�niczym stoiki na siedem pi�ter, ku wie�cz�cym je b�yszcz�cym stalowym iglicom.Pomi�dzy nimi sta�a pot�na krata ze stali, która nigdy nie rdzewia�a,.leczpo�yskiwa�a zimn� biel�.By�o w niej siedem mocarnych stalowych kolumn,wynios�ych i grubych niczym silne m�ode drzewa, zako�czonych okrutnymi bolcami,ostrymi niczym ig�y.Do siedmiu poziomych stalowych belek pomi�dzy ka�d� par�kolumn umocowano po siedmiokro� siedem prostych stalowych pr�tów o czubkachp�askich i spiczastych jak ostrza w�óczni.Po�rodku, nad najpot�niejsz� zkolumn, wznosi�a si� podobizna królewskiego he�mu Turgona, wysadzanejdiamentami Korony Ukrytego Królestwa.��� W tej pot�nej stalowej kracie Tuor nie dostrzegi �adnej bramy ani furty,gdy jednak podszed� bli�ej, zda�o mu si�, i� pomi�dzy pr�tami rozb�yskao�lepiaj�ce �wiat�a.Os�oniwszy tedy oczy, stan�� pe�en grozy i zachwytu.Elemmakil ruszy� naprzód, lecz �adne drzwi nie otwar�y si� pod jegodotkni�ciem.Tr�ci� jednak jeden z pr�tów i ogrodzenie za�piewa�o niczymwielostrunna harfa czystymi d�wi�kami tworz�cymi harmoni�, która rozdzwoni�asi� od wie�y do wi�y.��� Natychmiast ukazali si� stra�nicy, lecz wszystkich wyprzedza� jeden,dosiadaj�cy bia�ego rumaka.Zsiad� on z konia i podszed� ku nim.I cho� pot�nyi szlachetny by� Elemmakil, to przecie� Ecthelion, W�adca �róde�, wspanialszy igodniejszy by� od niego.W owych czasach pe�ni� on funkcj� Stra�nika WielkiejBramy.Odziany by� w srebrzyst� zbroj�, za� na g�owie mia� b�yszcz�cy he�m ostalowym szpicu zwie�czonym diamentem.Gdy za� giermek wzi�� od niego tarcz�,z�b�ys�a jakby zroszona kroplami deszczu, zdobi�y j� bowiem tysi�ce drobnychkryszta�ów.��� Elemmakil pozdrowi� go i rzek�:-���� Oto przyprowadzi�em do ciebie Voronwego Aranwiona, powracaj�cego z Balar,to za� jest nieznajomy, którego z sob� przywiód�.Pragnie widzie� si� z królem.Ecthelion zwróci� si� tedy ku Tuorowi, ten jednak cia�niej owin�� si� p�aszczemi sta� naprzeciw niego, nieruchomy.Voronwemu zda�o si�, i� Tuora spowi�a mg�a,a jego posta� uros�a tak, �e czubek wysokiego kaptura wznosi� si� ponad he�memksi�cia elfów'niczym szczyt szarej morskiej fali zalewaj�cej brzeg.Ecthelionjednak spu�ci� swe l�ni�ce oczy przed spojrzeniem Tuora i po chwili milczeniaodezwa� si� z powag�:-���� Dotar�e� do Ostatniej Bramy.Wiedz tedy, �e �aden obcy, który j�przekroczy, nie opu�ci ju� tego królestwa, chyba przez wrota �mierci.-���� Nie gro� mi! Je�li wrota owe otworz� si� przed wys�annikiem Pana Wód,pod��� za nim wszyscy; którzy tu mieszkaj�.W�adco �róde�, nie stawaj na drodzepos�a�ca W�adcy Wód!��� Wtedy Voronwe i wszyscy, którzy atali w pobli�u, ze zdumieniem spojrzeli naTuora; zaskoczeni brzmieniem i znaczeniem jego s�ów.Voronwemu wyda�o si�, i�us�ysza� pot�ny g�os, mówi�cy z wielkiej oddali.Tuor jednak, s�uchaj�c swychs�ów mia� wra�enie, jakby przez jego usta przemówi� kto� inny.��� Przez d�u�sz� chwil� Ecthelion sta� w milczeniu, spogl�daj�c na Tuora, i zwolna na jego obliczu j�� pojawia� si� podziw przeznieszany z l�kiem, jakby wszarym cieniu Tuorowego p�aszcza dostrzega� obrazy dochodz�ce z oddali.��� Wreszcie sk�oni� si�, podszed� do kraty i po�o�y� na niej d�onie, a po obustronach Ko�umny Korony otwar�y si� wrota [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

klimatyzatory.htw.pl