J.R.R. Tolkien Władca Piercieni 2 Dwie Wieże 1

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nie s�d�, królu, m�dro�ci Gandalfa, póki nie sko�czy si� rozprawa - rzek�Aragorn.- Koniec zapewne ju� niedaleki - odpar� Theoden.- Ale nie chc� sko�czy� tutajjak stary borsuk w pu�apce.�nie�nogrzywy, Hasufel i wierzchowce moichgwardzistów s� w grodzie, na zewn�trznym dziedzi�cu.O �wicie zwo�am ludzig�osem Helmowego rogu i wyjad� za mury, do bitwy.Czy pojedziesz ze mn�,Aragornie, synu Arathorna? Mo�e sobie przer�biemy drog�, a mo�e znajdziemy�mier� godn� pie�ni.je�eli zostanie na tej ziemi kto�, kto by o nas móg��piewa� w przysz�o�ci.- Pojad� z tob�, królu - rzek� Aragorn.Po�egna� Theodena i wróci� na mury, obszed� je w kr�g dodaj�c ducha wojownikomi wspieraj�c obro�ców tam, gdzie orkowie atakowali najza�arciej.Towarzyszy� muLegolas.Ogniste wybuchy ustawicznie wstrz�sa�y kamiennym murem.Zewsz�d najego szczyt zarzucano haki, przystawiano drabiny.Nieprzyjaciel co chwilawdziera� si� na przedmurze, lecz za ka�dym razem obro�cy str�cali go na ska�y.Wreszcie Aragorn stan�� ponad g�ówn� bram�, nie zwa�aj�c na nieprzyjacielskiestrza�y.Wpatruj�c si� przed siebie dostrzeg�, �e na wschodzie niebo zaczynabledn��.Podniós� nie uzbrojon� r�k� zwracaj�c j� d�oni� do napastników naznak, �e chce parlamentowa�.Orkowie odpowiedzieli szyderczym wrzaskiem.- Zle� na dó�! Zle�! - wo�ali.- Je�eli chcesz z nami gada�, zle� tutaj! Aprzyprowad� ze sob� króla! My jeste�my waleczni Uruk-hai.Wywleczemy go z nory,je�eli sam nie wyjdzie.Przyprowad� króla, niech si� nie wymiguje!- Króla wola, czy wyjdzie, czy zostanie na zamku - odpar� Aragorn.- Po co� tu przyszed�, je�li tak? - pytali.- Czego tam wypatrujesz? czy chcesznas policzy�? My jeste�my waleczni Uruk-hai!- Wypatruj� �witu - rzek� Aragorn.- A có� wam �wit pomo�e? - szydzili.- My jeste�my waleczni Uruk-hai, nieprzerywamy walki we dnie, w pogod� ani podczas burzy.Przyszli�my zabija� w�wietle s�o�ca tak samo jak przy ksi�ycu.Có� wam pomo�e �wit?- Nikt nie wie, co mu nowy dzie� przyniesie - rzek� Aragorn.- Odst�pcie, zanimwstanie dzie� waszej zguby.- Z�a� albo zestrzelimy ci� z muru! - wrzasn�li.- Nie chcemy takiegoparlamentariusza.Nie masz nic do powiedzenia.- Owszem, powiem wam co� jeszcze - rzek� Aragorn.- Nigdy w dziejach �adennieprzyjaciel nie zdoby� Rogatego Grodu.Odst�pcie, je�eli nie chcecie wygin��do nogi.Anie jeden nie ujdzie z �yciem, �eby zanie�� na pó�noc wie�� o kl�sce.Nie wiecie nawet, co wam grozi.A kiedy tak Aragorn sta� na gruzach bramy, samotny wobec zgrai nieprzyjació�,bi�o od niego tyle si�y i majestatu, �e niejeden dziki góral umilk� i ogl�da�si� przez rami� na dolin� albo podnosi� zaniepokojone oczy w niebo.Orkowiejednak �mieli si� g�o�no.Grad pocisków i strza� �mign�� w gór� ku szczytowimuru.Aragorn zeskoczy� na dziedziniec.Huk si� rozleg� i buchn�y p�omienie.Sklepienie bramy, na którym przed chwil�jeszcze sta� rycerz, p�k�o i run�o strzaskane w proch i py�.jakby piorunrozniós� barykad�.Aragorn pobieg� do królewskiej wie�y.Lecz w tym samym momencie, gdy run�a brama, orkowie za� z wrzaskiem gotowalisi� do nowego natarcia, w dole za ich plecami szept si� zerwa� niby szelestnadci�gaj�cego wiatru i rós� z ka�d� sekund�, a� wybuchn�� krzykiem mnóstwag�osów, obwieszczaj�cych o �wicie niezwyk�� nowin�.Orkowie na skale, s�ysz�cten trwo�ny zgie�k, zawahali si� i obejrzeli za siebie.Nagle ze szczytu wie�ynieoczekiwany i straszliwy rozbrzmia� g�os wielkiego rogu Helma.Na ten g�os zadr�eli wszyscy.Wielu orków rzuci�o si� na twarze zatykaj�c uszyszponiastymi �apami.Z g��bi Jaru odpowiedzia�y echa, granie rogu powtarza�osi� zwielokrotnione, jakby na ka�dym urwisku, na ka�dym szczycie sta� wspania�yherold.Obro�cy spojrzeli z murów ku wie�y i s�uchali w podziwie, echa bowiemnie milk�y.Muzyka rogów wci�� rozlega�a si� w�ród gór, coraz bli�sza, corazg�o�niejsza, jakby jeden drugiemu odpowiada� bojowym, �mia�ym wezwaniem.- Helm! Helm! - krzykn�li Rohirrimowie.- Helm si� zbudzi� i wraca do boju!Helm walczy za króla Theodena.W�ród tych okrzyków zjawi� si� król na koniu bia�ym jak �nieg, ze z�ot� tarcz�i d�ug� w�óczni�.Po jego prawej r�ce jecha� Aragorn, spadkobierca Elendila, zanimi - dostojni rycerze rodu Eorla M�odego.Niebo si� rozja�ni�o.Nocpierzch�a.- Naprzód, plemi� Eorla!Natarli z krzykiem i wielkim zgie�kiem.Jak grzmot rwali od bramy, przezgrobl�, jak wicher rozgarniaj�cy traw� zmiatali ze swojej drogi zast�pyIsengardu.Z g��bi Jaru buchn�y gromkie g�osy wojowników, którzy wybiegliteraz z pieczar i spychali przed sob� nieprzyjacielsk� zgraj�.Z groduwysypywali si� wszyscy m�czy�ni, którzy dotychczas zostawali w jego murach.Arogi wci�� gra�y i echo nios�o si� w�ród gór.Król ze swoj� �wit� gna� naprzód.Dowódcy i szeregowi padali albo uciekaliprzera�eni.Ani ork, ani cz�owiek �aden nie stawi� im czo�a.Plecy nadstawilina miecze i w�ócznie je�d�ców, twarze zwrócili ku dolinie.Uciekali z wrzaskiemi j�kiem, bo wraz z wstaj�cym nowym dniem strach pad� na nich i niepoj�tedziwy.Tak wjecha� król Theoden przez Helmowe Wrota i utorowa� sobie przej�cie a� dostarego Sza�ca.Ca�y oddzia� zatrzyma� si� tutaj.Dzie� wokó� rozwidnia� si�ju� na dobre.Snopy s�onecznych promieni bi�y znad wzgórz na wschodzie irozb�yskiwa�y w ostrzach w�óczni.Rycerze milczeli i z siode� spogl�dali naZielon� Roztok�.Kraj si� odmieni�.Gdzie przedtem zieleni�a si� dolina,trawiastymi zboczami wspinaj�c si� ku podnó�om gór, teraz czernia� las.Ogromnedrzew, nagie i milcz�ce, spl�tane g�szczem ga��zi, sta�y w niezliczonychszeregach i wznosi�y s�dziwe korony.Ich kr�te korzenie kry�y si� w bujnejtrawie.Pod nimi panowa� mrok.Szaniec od tego bezimiennego lasu dzieli�onieca�e pó� mili otwartego pola.tam teraz zbi�y si� w pop�ochu dumne zast�pySarumana, zamkni�te mi�dzy gro�nym królem a groz� drzew.�ci�gn�li spodHelmowych Wrót, ca�a przestrze� powy�ej Sza�ca by�a wolna, oni jednak skupilisi� jak rój czarnych much na tym ma�ym skrawku ziemi.daremnie próbowaliczo�ga� si� i wspina� na zbocza Roztoki szukaj�c drogi ucieczki.Od wschoduzbocza by�y niedost�pne i kamieniste, od zachodu zbli�a�a si� ich zguba.Nagle na grzbiecie wzgórza ukaza� si� je�dziec w bieli, l�ni�cy w promieniachwschodz�cego s�o�ca.Na dalszych niskich pagórkach zagra�y rogi.Za je�d�cemwyd�u�onymi stokami w dó� schodzi�o tysi�c pieszych wojowników; miecze trzymaliw r�ku.Mi�dzy nimi szed� m�� wysokiego wzrostu, pot�nej budowy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

do ÂściÂągnięcia > pobieranie > ebook > pdf > download

Linki