Martin Gray Wszystkim, ktorych kochalem (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mamy pi�tna�cie minut czasu do namys�u.W odpowiedzi ze wszystkichstron padaj� strza�y.Podda� si�? Patrzyli�my, jak wrzucaj� nasze matki dowspólnego rowu, widzieli�my naszych rozstrzela�nych ojców, skatowanych na�mier� braci i mieliby�my si� podda�? Zaufa� mordercom?Wracaj� wi�c z posi�kami.Atakuj� getto od parku Krasi�skich, strzelaj� zci�kich karabinów maszynowych i panzer-faustów.Kul�c si� skacz� z dachu nadach.S�ysz� wchodz��c� na schody grup� Niemców, ciskam swoj� ostatni� butelk�,rozlegaj� si� wrzaski, wycie, uciekam.Nagle upa�, czarny dym k��bi si� iopada, g�sty jak ciep�a tkanina, która otula ci�, dusz�c jednocze�nie.Terazzaczyna si� czas p�omieni; dni si� mieszaj�.Niemcy pal� sektor �szczotkarzy",smo�owa�na jezdnia topnieje, id� w�ród p�omieni, rozcieram d�oni� skwiercz�cew�osy, od rozpra�onej nawierzchni zapalaj� si� podeszwy, topi� si� od�amkiszk�a.Domy p�on�, po�ar roz�szerza si�, ogarnia coraz liczniejsze dzielnice.Zaczyna si� teraz czas, gdy m�czy�ni i kobiety wyskakuj� z okien, aby umrze�,uciec od p�omieni i zabi� niemieckiego �o�nierza, mia�d��c go swym ci�arem.Zobaczy�em z dachu stoj�c� w otwartym oknie kobiet�, z w�osami zje�onymi zezgrozy czy z �aru; w wyci�gni�tych wysoko nad ulic� ramio�nach trzyma�a swojedziecko, które za chwil� mia�a rzuci� na bruk.Krzykn��em: �Uratuj� je,przenios� je przez dach".Ale nie mog�a mnie dos�ysze�.Upu�ci�a dziecko, poczym z prze�ra�liwym krzykiem skoczy�a za nim.Biega�em w�ród p�omieni, w�ród wal�cych si� murów i gruzów, a samoloty zczarnymi krzy�ami, jak te, które widzia�em we wrze�niu 1939 roku, dawno, dawnotemu, gdy si� urodzi�em, lata�y nad gettem, rzucaj�c bomby zapalaj�ce; niektórez nich nie wybucha�y, le�a�y na jezdniach, czarne, gro�ne, a moi towarzyszepróbowali rozbraja� je, aby zdoby� proch.Ludzie pochowali si� w bunkrach, zagrzebali w gruzach, pod szcz�tkami domów.Kr�ci�em si� w�ród tego wszystkiego, wola�em umrze� w dymie, z niebem nadg�ow�, ni� udusi� si� pod betonow� p�yt�.Zdj��em buty, aby uratowa� je odp�o�mieni, i okr�ci�em stopy szmatami, które t�umi�y odg�os kro�ków, gdyunikaj�c niemieckich patroli chodzili�my noc� od bunkra do bunkra.Dni p�yn�y pod b��kitnym niebem, cz�sto zasnutym dy�mem.By�em g�odny,dr�czy�o mnie pragnienie, bomby znisz�czy�y przewody kanalizacyjne, pi�em wi�cwod� z ka�u�, w których dostrzega�em niekiedy jak�� niewyra�n�, ciemn� mas�,by� mo�e zw�oki ludzkie.Czasem jaki� wyst�p muru ods�ania� nagle zalan� �zamikobiet�, która ze wzniesionymi ku niebu ramionami kl�cza�a przy zw�okach kogo�bliskiego, op�akuj�c go, jakby by� jedynym zmar�ym w tym niegdy� pó��milionowymmie�cie, z którego zosta�y tylko ruiny, trupy i garstka �ywcem pogrzebanych.Zacz�� si� wtedy czas bohaterstwa: widzia�em m�od� dziewczyn�, która obla�a si�benzyn�, podpali�a i run�a na czo�g; widzia�em m�czyzn, którzy zpodniesionymi r�kami podchodzili do Niemców, aby rzuci� si� na nichniespodzianie i odebra� im bro�.Aby przetrwa�, chwytali�my si� wszelkich sposobów.Raz, schowawszy si� wruinach, nawo�ywa�em Niemców, na�ladu�j�c gard�owy g�os jednego z nich, a gdypodeszli, zar�n�li�my ich w ciemno�ciach.Kiedy� znów kilku z nas przywdzia�oes-esma�skie mundury, które zdobyli�my pierwszego dnia - pa�mi�tam, �eprzejrza�em si� w kawa�ku lustra, �eby zobaczy�, jak te� wygl�dam, ja, Mietek,w he�mie i butach ludobójców - i pomaszerowali�my ulic� do rogatki strze�onejprzez oko�o dziesi�ciu �o�nierzy.Zbli�yli�my si� spokojnie, po czymotwo�rzyli�my ogie�.Uda�o nam si� dogoni� i po�o�y� trupem trzech, którzyrzucili si� do ucieczki, ale zgin�o czterech na�szych.Zdobyli�my sporo broni,ale postanowi�em zaniecha� takiej metody walki; aby tego rodzaju akcja by�askuteczna, musieli�my maszerowa� �rodkiem jezdni, daj�c jednocze�nie naszym dozrozumienia, �e nie jeste�my prawdziwymi eses�manami, ryzykuj�c jednak �mier�od kuli którego� z towarzy�szy.A ja nie chcia�em umrze� w mundurze SS.Zacz��em znów kr��y� w oceanie p�omieni, którym sta�o si� getto, strzelaj�c doNiemców, gdy si� tylko da�o, przeno�sz�c z bunkra do bunkra amunicj�, broni�c zwy�szych pi�ter dwóch schronów na Kupieckiej.Widzia�em, jak �o�nierzegenera�a Stroopa wyp�dzali z bunkrów kobiety i dzieci, kazali im k�a�� si� naziemi w�ród gruzów, potem zabijali wszyst�kich; widzia�em kobiety wyskakuj�ce zokien p�on�cych do�mów oraz inne, które rzuca�y si� na �o�nierzy i gin�ynatych�miast.Czasem jednak formowa�a si� kolumna wi�niów; z pod�niesionymi r�kami sz�ykobiety i dzieci, w�ród nich kilku m�czyzn, wczorajszych bojowników, dzi�wyczerpanych, z�a�manych jak spr�yny, które za mocno naci�gni�to.Patrz�c nate kolumny, spowite w czarny t�usty dym po�arów, przy�si�g�em sobie, �e b�d�bi� si� dalej, �e je�li pokonaj� nas tu�taj, przetrwam do dnia, gdy Berlin te�zmieni si� w pogorzeli�sko, w pole ruin.Naszym zadaniem jest dotrze� a� dojaskini morderców, odp�aca� ciosem za cios.Nie wystarcza ju� umrze� z broni� wr�ku.Trzeba odnie�� ca�kowite zwyci�stwo, zgnie�� ich, jak rozgniata si�butem robaka.Dym by� teraz tak g�sty, �e dni niemal nie ró�ni�y si� od nocy, a noc�p�omienie o�wietla�y dzielnice, na które Niemcy kierowali równie� swojereflektory.Dwudziestego siódmego kwietnia w�o�y�em mundur esesmana i zszed�emdo kana�ów.Niemcy zaczynali dopiero zdawa� sobie spraw�, �e to jest droga przerzutu broni,�e t�dy przechodz� ludzie z Armii Lu�dowej i z AK.Kobiety, dzieci i starcy, atak�e bojownicy, kto-rych przeprowadza�em na aryjsk� stron�, godzinami czekali; w brudnej wodzie na ci�arówki, które wywozi�y ich do podwarszawskich lasów.Starzy i ranni szli zgi�ci wpó�, niektórzy nie chcieli i�� dalej, rezygnowali z�ycia, zanurzali g�owy w plugaw� wod�, w której stali, wymiotowali.Wyci�ga�emich, podnosi�em, taszczy�em a� do �elaznych schodów.Potem , wraca�em,prowadz�c ludzi przenosz�cych amunicj�, którzy chwalili moj� zwinno�� iznajomo�� terenu.Wyszli�my z ka�na�ów w getcie i przedzieraj�c si� przez dymzaprowadzi�em polskich partyzantów na plac Parysowski, pole gruzów.Po�przedzane ostrza�em z karabinów maszynowych, nadje�d�a�y niemieckie czo�gi;pochowali�my si� za wyst�pami murów, w stosach gruzu i ob�upanych tynków.Przekradaj�c si� od domu do domu, zdo�a�em wypatrze� stanowiska Niemców,nast�pnie dotrze� na Mi��, gdzie by� mój ojciec.Uca�owa� mnie, uczu�em napoliczku jego g�sty zarost.- �yjesz, Marcinie, �yjesz! Znów mnie u�ciska�.- Nie umieraj, chocia� ty jeden nie umieraj i mijaj� dni.Niemcy metodycznieprzeszukuj� getto, strze�laj�, wysadzaj� w powietrze bunkry, wpuszczaj� gazy do�cie�ków, obrzucaj� pociskami pogorzeliska.B��dz�c w�ród ruin i p�omieni wposzukiwaniu jakiego� schronienia, spotykam kobiety, dzieci i m�czyznczekaj�cych rozpaczliwie na bro�.Niekiedy prowadz� ich moimi szlakami, okr��ampo�ary, wchodz� na ocala�e jeszcze cz�ci dachów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

do ÂściÂągnięcia > pobieranie > ebook > pdf > download

Linki