[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Co prawda Krile i tak rzucał na nią ukradkowe spojrzenia, ale bolały go od nich oczy, które długo potem widziały jasne rozbłyski.Tessa Wendel – bardzo przejęta wszystkim, co działo się na statku – zganiła go, mówiąc coś o zniszczeniu siatkówki.Krile zaciemnił szyby.Światło gwiazdy stało się teraz znośne.Za to inne ciała niebieskie zniknęły niemal zupełnie.Gwiazdą, której przyglądał się Fisher, było oczywiście Słońce.Widział je z takiego oddalenia, z jakiego widzieli je tylko ludzie na Rotorze podczas swojej ucieczki.Słońce znajdowało się teraz dwukrotnie dalej niż widziane z Plutona w największym oddaleniu.Zniknął gdzieś glob, pozostała jedynie błyszcząca gwiazda.W dalszym ciągu było jednak sto razy jaśniejsze niż Księżyc w pełni widziany z Ziemi i jasność była skupiona w jednym małym punkcie.Nic dziwnego, że można je było obserwować tylko przez zaciemnione okna.Wszystko teraz wyglądało inaczej.Normalnie nikt nigdy nie zastanawia się nad Słońcem.Jest zbyt jasne, by przyglądać się jego tarczy, zbyt niezagrożone w swej dominacji na niebie.Minimalna część jego światła, rozproszona w błękit przez atmosferę, wystarcza, by zgasić wszystkie inne gwiazdy, a nawet gdy było inaczej (tak jak w przypadku Księżyca), to Słońce wygrywa każde porównanie.Tutaj, w przestrzeni kosmicznej, można przynajmniej było przeprowadzać takie porównania.Tessa powiedziała, że w punkcie, w którym się znajdowali, Słońce było sto sześćdziesiąt tysięcy razy jaśniejsze niż Syriusz – drugi co do jasności obiekt na niebie.Było być może dwadzieścia milionów razy jaśniejsze niż najsłabsza gwiazda, którą mógł dostrzec gołym okiem.Wszystkie te porównania sprawiały, że Słońce wydawało mu się jeszcze bardziej cudowne niż wtedy, gdy świeciło na Ziemi.W zasadzie nie miał nic do roboty poza przyglądaniem się niebu.Superluminal dryfował.Robił to od dwóch dni.Leciał z szybkością normalnej rakiety.W tym tempie lot do Sąsiedniej Gwiazdy zająłby mu trzydzieści pięć tysięcy lat – zakładając, że zmierzali we właściwym kierunku, a tak niestety nie było.Gdy dwa dni temu Tessa Wendel zdała sobie sprawę z pomyłki, jej twarz wyrażała czarną rozpacz.Do tego momentu lot przebiegał normalnie.Gdy przygotowywali się do wejścia w hiperprzestrzeń, Fisher chodził napięty jak struna obawiając się bólu, duszącego bólu zbliżającej się śmierci, nadejścia wiecznej ciemności.I nic się nie stało.Wszystko odbyło się zbyt szybko, by mógł zdać sobie z tego sprawę.Weszli w hiperprzestrzeń i wyszli z niej niemal w tej samej chwili.Jedynie gwiazdy zmieniły swoje położenie, nie wiedział jednak, kiedy to się stało.Czuł podwójną ulgę.Był nie tylko żywy, uniknął śmierci, która gdyby nadeszła, nie dałaby znać o sobie.Umarłby nie wiedząc, co się z nim dzieje.Uczucie ulgi było tak wielkie, że nie zauważył nawet grymasu zaniepokojenia i bólu, jaki pojawił się na twarzy Tessy, która wypadła ze sterowni z krzykiem na ustach.Gdy wróciła, wyglądała strasznie – nie na zewnątrz, lecz wewnętrznie strasznie.Patrzyła dziko na Fishera, tak jak gdyby widziała go po raz pierwszy w życiu.– Położenie nie powinno było się zmienić – powiedziała.– Naprawdę?– Nie odlecieliśmy na wystarczającą odległość, gwiazdy powinny być tam, gdzie były, a jeśli są gdzie indziej, to znaczy, że jesteśmy za daleko.Obecnie powinniśmy znajdować się w odległości jeden przecinek trzy setne roku świetlnego – a to za mało, by zmienić położenie gwiazd dla nieuzbrojonego oka.Co prawda – wciągnęła głęboko powietrze – nie jest tak źle, jak myślałam.Wydawało mi się, że odlecieliśmy na tysiące lat świetlnych od Słońca.– Czy to w ogóle możliwe, Tesso?– Oczywiście, dlaczego nie? Tysiąc lat świetlnych w hiperprzestrzeni to tyle samo co rok.Na szczęście nasz ruch po przejściu był ściśle kontrolowany.– W takim razie wróć.Tessa uprzedziła dalszą część zdania.– Nie możemy tak po prostu wrócić.Jeśli coś się rozregulowało, to każde kolejne przejście w hiperprzestrzeń będzie strzałem w ciemno.Znajdziemy się w jakimś przypadkowym punkcie i nigdy nie znajdziemy drogi powrotnej.Fisher zmarszczył brwi.Dawno minęła euforia spowodowana przejściem i pozostaniem przy życiu.– Ale kiedy wysyłaliśmy przedmioty, zawsze do nas wracały.– Tak, ale były to obiekty o mniejszej masie i wysyłaliśmy je na krótsze dystanse.Nie jest jednak tak źle.Wychodzi na to, że przebyliśmy odpowiednią trasę i gwiazdy są na swoich miejscach.– Ależ one zmieniły się! Widziałem tę zmianę!– To my zmieniliśmy swoje położenie.Oś statku przesunęła się o całe dwadzieścia trzy stopnie.Mówiąc krótko, z jakiegoś powodu nasza droga przebiegała po krzywej, a nie po prostej.Gwiazdy za oknem statku przesuwały się teraz wolno.– Odwracamy się znów w kierunku Sąsiedniej Gwiazdy – powiedziała Tessa.– Jest to zabieg czysto psychologiczny, tak czy siak musimy dowiedzieć się, dlaczego nasza droga uległa zakrzywieniu.W oknie pojawiła się bardzo jasna oślepiająca gwiazda, która również przesuwała się powoli.Fisher zmrużył oczy.– To Słońce – powiedziała Tessa patrząc na zdziwioną minę Fishera.– Czy istnieją jakieś rozsądne wyjaśnienia, dlaczego statek leciał po krzywej? – zapytał Fisher.– Jeśli podobny los spotkał Rotora, to kto wie, gdzie mogą teraz być.– Na twoim miejscu bardziej przejmowałabym się naszym losem, ponieważ nie umiem podać ci żadnego rozsądnego wyjaśnienia.Jeszcze nie teraz – wyglądała na zakłopotaną.– Jeśli nasze założenia były poprawne, to powinniśmy zmienić pozycję, ale nie kierunek.Powinniśmy byli poruszać się po linii prostej, euklidesowej linii prostej, pomimo relatywistycznego zakrzywienia czasoprzestrzeni.My nie weszliśmy w czasoprzestrzeń, rozumiesz? Być może powstał jakiś błąd w programie komputerowym albo to my popełniliśmy błąd w założeniach.Mam nadzieję jednak, że jest to pomyłka komputera, a jeśli tak, to z łatwością ją usuniemy.Minęło pięć godzin.Tessa pojawiła się ponownie.Przecierała oczy.Fisher spojrzał na nią niespokojnie.Oglądał film, ale nie mógł się skupić.Poszedł popatrzeć na gwiazdy.Ich widok wpływał kojąco na jego nerwy.– I co? – zapytał Tessę
[ Pobierz całość w formacie PDF ]