do ÂściÂągnięcia > pobieranie > ebook > pdf > download

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nastêpnie zaznacza jego nowy status, znajduj¹c dlañ ubranie.Panuje powszechne przekonanie, ¿e chrzeœcijañski „grzech pierworodny" mia³ coœwspólnego z zachowaniem Adama i Ewy w sferze seksualnej, ale ta niedo­rzecznaidea jest propagowana wy³¹cznie przez Koœció³.Tymczasem do momen­tu wygnaniaAdama z raju ani s³owem nie wspomniano o fizycznym kontakcie miêdzy nim a Ew¹.Jedyny „grzech" pope³ni³a Ewa (w oczach Koœcio³a symbolizuj¹ca kobiety),poniewa¿ podjê³a decyzjê na w³asn¹ rêkê, postanawiaj¹c sprze­ciwiæ siê Enlilowii dzia³aj¹c w myœl rady Enkiego.Decyzjê tê zaaprobowa³ Adam i okaza³a siê onas³uszna.W gruncie rzeczy Ewa nie pope³ni³a ¿adnego grzechu, poniewa¿ zakazspo¿ywania owoców z drzewa poznania zosta³ wydany tylko Adamowi i dlatego tylkoon zosta³ wygnany.Dopiero w nastêpnym rozdziale Ksiêgi Rodzaju dowiadujemy siê, ¿e Ewa pod¹¿y³aza Adamem, a wed³ug Ksiêgi Jubileuszy (3:28) „zamieszkali w krainie Elda".Tupe³ni³a obowi¹zki ma³¿onki, lecz potem wychodzi na jaw, i¿ pierwszy syn Ewy nieby³ dzieckiem Adama i dopiero teraz rozumiemy, dlaczego w póŸniejszychsystemach religijnych uznano j¹ za grzesznicê.Mit SzatanaZanim opuœcimy ogrody Edenu (w greckim t³umaczeniu zwanego te¿ Edem alboRajem), musimy uwolniæ nasze umys³y od koncepcji Szatana, która w Koœcio³achchrzeœcijañskich wi¹za³a siê z incydentem miêdzy Ew¹ a wê¿em.Nigdzie w KsiêdzeRodzaju nie wspomina siê ani w formie bezpoœredniej, ani poœredniej o udzialeSzatana w tej aferze, tymczasem w powszechnej praktyce uznaje siê wê¿a zawys³annika Szatana albo nawet samego Szatana.Czyniono to w celu poparciaspreparowanej przez Koœció³ koncepcji grzechu pierworodnego Adama i Ewy.Kon­cepcja ta (opracowana przez œwiêtego Augustyna) podobnie jak wiele innychdok­tryn ustalonych przez pierwszych ojców Koœcio³a wyros³a z ogarniêtychseksualn¹paranoj¹ umys³Ã³w.Ojcowie Koœcio³a nie tylko po swojemu interpelowalihistoriêAdama i Ewy, ale posunêli siê tak daleko, ¿e kilka wersetów KsiêgiRodzaju rozwinêli w ogromne prace biograficzne i z tych nieautentycznychopowieœci, bêd¹cychdzie³em czystej fantazji, wy³oni³a siê znajoma postaæSzatana uwodz¹cego Ewê.W hebrajskiej wersji Biblii, uznawanej przez g³Ã³wny nurt judaizmu, Szatan wogóle nie pojawia siê w postaci, w jakiej przedstawia go chrzeœcijañstwoobrz¹dku zachodniego.Wed³ug doktryny przyjêtej w chrzeœcijañstwie Szatan jestreprezentantem imperium z³a, którego hordy wypowiadaj¹ wojnê Bogu i rodzajowiludzkiemu.Ale postaæ ta zosta³a wymyœlona w epoce racjonalizmu i jest jedy­niebaœniowym mitem, nie przedstawiaj¹cym ¿adnej wartoœci historycznej.W Starym Testamencie Szatanów (wspominanych zreszt¹ rzadko) przedsta­wia siêjako pos³uszne s³ugi albo synów bogów (bene ha elohim), pe³ni¹cych szczególn¹rolê strategicznych opozycjonistów.S³owo satan wywodzi siê od hebrajskiegordzenia STN oznaczaj¹cego oponenta, przeciwnika lub oskar¿yciela, natomiastjego odpowiednik grecki diabolos (st¹d diabe³) oznacza opozycjonistê lubrzucaj¹cego potwarz.Do ery chrzeœcijañskiej s³owo „Szatan" (satan) wcale nie mia³o negatywnychkonotacji, a wed³ug starej tradycji cz³onków opozycji politycznej nazywanow³aœnie szatanami.W oryginale Pierwszej Ksiêgi Samuela (29:4) samego Dawidaokreœla siê mianem satana (przeciwnika) Filistynów.Ilekroæ w Starym Testamencie pojawia siê Szatan z grona bene ha elohim, zawszepostrzegany jest jako cz³onek niebiañskiego dworu, który wprowadza w czynnajbardziej niepopularne rozkazy Boga.Na przyk³ad w Ksiêdze Hioba (1:6-12,2:1-7) Bóg dwukrotnie wysy³a Szatana, aby drêczy³ Hioba, lecz w ten sposób, byw istocie nie wyrz¹dziæ cz³owiekowi krzywdy.Polecenie to zostaje pos³uszniespe³nione.W Ksiêdze Liczb (22:22), gdy Balaam postanawia dosi¹œæ oœlicy ipojechaæ z ksi¹¿êtami Moabu, Bóg go powstrzymywa³: „Jego wyjazd rozpali³ gniewPana i anio³ Pana stan¹³ na drodze przeciw niemu" (le-satan-lo).W tym wypadkuSzatan „stosuj¹c fizyczne przeszkody" dzia³a³ dla dobra Balaama i na polecenieBoga.W przedostatniej starotestamentowej Ksiêdze Zachariasza (3:1-2) przedstawia siêSzatana jako osobê niezale¿n¹, która wdaje siê w spór z Bogiem w kwe­stiachspo³ecznych.¯ydzi powracaj¹cy z niewoli babiloñskiej d¹¿yli do odzyska­niaswoich rodzinnych siedzib w Jerozolimie, ale zastali tam ju¿ arcykap³anai cz³onków grupy rz¹dz¹cej.Bóg w tym sporze stan¹³ po stronie osiad³ychIzraeli­tów, natomiast Szatan wspiera³ niezadowolonych ¯ydów.Mimo ró¿nic zdañw kwestiach politycznych, w postaci i charakterze Szatana nie dostrzega siê¿adnych ciemnych rysów.Z³owroga postaæ Szatana (zwanego te¿ Lucyferem, Belzebubem lub Belialem, cooznacza nicponia) pojawia siê dopiero w chrzeœcijañskim dualizmie -koncepcjidwóch sk³Ã³conych, lecz jednakowo potê¿nych bogów.Wed³ug ró¿­nych tradycjiSzatan by³ bratem lub synem Jahwe albo nawet wspó³zawodnicz¹­cym i agresywnymaspektem jego osobowoœci.W istocie konflikt miêdzy Jahwe a Szatanemodzwierciedla dawn¹, przedchrzeœcijañsk¹ tradycjê symbolicznej walki miêdzyœwiat³em a ciemnoœci¹, znan¹ z perskiego mistycyzmu.Tradycja ta prze­niknê³ado ascetycznej judaistycznej sekty esseñczyków, która mia³a sw¹ siedzibê wQumran, a jej wp³yw widaæ wyraŸnie w Nowym Testamencie.Jednak koncep­cja tanie znajduje odbicia w Starym Testamencie, w którym Szatani odgrywalispecyficzn¹ rolê ziemskiej opozycji.Z jakiej czêœci Biblii zatem wywodzi siê ów wspó³czesny chrzeœcijañskiwizerunek Szatana? W Ksiêdze Izajasza jest taki fragment (14:12), w którymznaj­duje siê przepowiednia upadku Babilonu, a o samym mieœcie i jegodespotycz­nym królu prorok powiada: „Jak¿e to spad³eœ z niebios, Jaœniej¹cy,Synu Jutrzenki? Jak¿e run¹³eœ na ziemiê, ty, który podbija³eœ narody?" W wielestuleci po napisa­niu tych s³Ã³w spadaj¹ca dzienna gwiazda (Wenus) otrzyma³aprzydomek „zwia-stunki œwiat³a", a po przet³umaczeniu na ³acinê i nadaniu jejrodzaju mêskiego sta³a siê Lucyferem (lucis ferre).Tak wiêc w Wulgacieœwiêtego Hieronima Lucy­fer pojawia siê jako Jaœniej¹cy syn Wenus, podobnie jak1400 lat póŸniej w Raju utraconym Johna Miltona:(.) siedziby dumnej LucyferaTak nazwanego, aby go przyrównaæDo owej gwiazdy promienistej, któr¹Mia³ przypominaæ Szatana (.)Ta zlatynizowana forma mia³a ogromny wp³yw, gdy Koœció³ chrzeœcijañski zacz¹³tworzyæ mitologiê Szatana, czyli jeszcze w czasach istnienia imperiumrzymskiego.Wiara rzymskokatolicka opiera³a siê na ca³kowitym podporz¹dkowaniunarodu dominacji biskupów.Aby proces ten przebiega³ sprawniej, ko­nieczne by³ostworzenie okreœlonego wroga - antyboga/antychrysta.Tym wro­giem mia³ byæSzatan, ucieleœnienie z³a, przyw³aszczaj¹ce sobie dusze tych wszystkich, którzynie chcieli Koœcio³owi okazaæ bezgranicznego pos³uszeñ­stwa.Lecz ¿eby kampaniata uwieñczona zosta³a sukcesem, ludzie musieli uwie­rzyæ, ¿e diaboliczny Szatanistnia³ od pocz¹tku œwiata, a najstarsze przekazy dotyczy³y Adama i Ewy.Problem polega³ na tym, ¿e Ksiêga Rodzaju w ogóle nie wspomina o Szatanie,natomiast by³a tam relacja o Ewie i m¹drym wê¿u [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • klimatyzatory.htw.pl