[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zagadnienie celu bowiemnie wystêpuje na terenie nauk przyrodniczych, które jakby omawiaj¹ dok³adnieca³y rozk³ad jazdy, ale nie dyktuj¹, w któr¹ stronê nale¿y wychowanieprowadziæ.Poznaj¹ one wielkoœæ si³y wybuchu atomowego, lecz nie mog¹zdecydowaæ, do jakiego celu pokojowego, czy wojennego powinno siê go u¿yæ.Cele ¿ycia, rozwoju i wychowania p³yn¹ z potrzeb i d¹¿eñ cz³owieka, który musisiê kierowaæ rozumem, zdrowym rozs¹dkiem, by nie ulec swoim namiêtnoœciom iprzez nie nie zgin¹æ.O celu wiêc wychowania, który siêga ku niewiadomejprzysz³oœci, decyduj¹ najwy¿sze wartoœci i idea³y, których podstaw¹ powinienbyæ prawdziwy œwiatopogl¹d godny cz³owieka.Wprawdzie œwiatopogl¹dy historycznesiê zmieniaj¹, ale mimo relatywizmu ka¿dy z nich uwa¿a siê za jedyny prawdziwyi niezmienny.Dlatego te¿ œwiatopogl¹dy szukaj¹ elementów prawdziwych iwiecznych, poniewa¿ te stanowi¹ miernik wartoœci i trwa³oœci œwiatopogl¹dów,tak ¿e krytyka ich podstaw powoduje upadek wielu fa³szywych obrazów œwiata.Œwiatopogl¹d nowoczesny musi byæ wiêc budowany i sprawdzalny naukowo.Nauki, maj¹ce szczególne znaczenie dla budowy prawdziwego pogl¹du na œwiat,nazywamy naukami œwiatopogl¹dowymi.Nale¿¹ do nich nauki humanistyczne,filozoficzne i teologiczne.Pierwsze dostarczaj¹ surowego materia³u dopoznania idea³Ã³w i postaw ludzkich, jak bohaterstwo, mi³oœæ, tchórzostwo,zdrada, nienawiœæ itd., wyra¿anych w historii narodów, w ich sztuce iliteraturze poetyckiej czy dramatycznej.Nauki humanistyczne wiêc mówi¹ce o¿yciu i czynach cz³owieka s³u¿¹ pomoc¹ w kszta³ceniu œwiatopogl¹du m³odzie¿y idoros³ych, ale one nie rozstrzygaj¹ normatywnie, które z tych postaw powinnybyæ realizowane w wychowaniu.Czyni¹ to dopiero nauki filozoficzne, jak logika,estetyka, etyka, które na podstawie filozofii ogólnej, metafizyki iepistemologii ustalaj¹, normatywnie przynajmniej, kryteria tego, co jestprawdziwe, dobre moralnie, piêkne i godnego rozumnego cz³owieka.Wreszcienauki teologiczne o Bogu ¿ywym i stosunku religijnymcz³owieka do Boga konkretyzuj¹ idea³ wychowawczy cz³owieka.Wszystkie wiêcwymienione nauki przyczyniaj¹ siê swoim wk³adem do rozbudowy prawdziwegoœwiatopogl¹du.Sam wyraz œwiatopogl¹d jest wieloznaczny, obejmuj¹c: a) œwiatopogl¹d osobisty,w³aœciwy, który wytwarza siê w ci¹gu rozwoju cz³owieka,œwiatopogl¹d spo³eczny, wyznawany przez jak¹œ grupê spo³eczeñstwa jako obowi¹zuj¹cy jej cz³onków, co nazywamy ideologi¹ orazœwiatopogl¹d filozoficzny jako system pogl¹dów jakiejœ szko³yfilozoficznej, co nazywamy teazj¹ (gr.theasis - pogl¹d).Ideologie grupspo³ecznych oraz teazje filozoficznego myœlenia mog¹ wp³ywaæ natworzenie siê œwiatopogl¹du osobistego, ale narzucane pod przymusemi przyjmowane bez przekonania przez wychowanków s¹ tylko namiastk¹ prawdziwego œwiatopogl¹du.Œwiatopogl¹d osobisty bowiem jest to zespó³ w³asnych przekonañ, oparty o wiedzêjakiegoœ rodzaju, daj¹c¹ pewnoœæ poznania oraz zaspakajaj¹c¹ samorzutne pytaniapoznawcze, nurtuj¹ce wszystkich normalnych ludzi.Przekonania zaœ s¹ to s¹dypoznawcze, ró¿ni¹ce siê od s¹dów wyuczonych i zapamiêtanych tym, ¿e wi¹¿¹ siêone z w³asnym przeœwiadczeniem o ich prawdziwoœci (asercja), maj¹ wiêczabarwienie uczuciowe i wskutek tego staj¹ siê motywem pobudzaj¹cym wolê dodzia³ania.Pytania poznawcze wreszcie, na które odpowiedzi jako cz¹stki wiedzydostarczaj¹ materia³u przekonaniowego, rozwijaj¹ siê w ¿yciu ludzkimnastêpuj¹co: najwczeœniej pojawiaj¹ siê u dziecka przedszkolnego pytaniawyjaœniaj¹ce typu „co to jest?" lub „jak siê coœ odbywa?" S¹ to pytania,wynikaj¹ce z doœwiadczenia i praktyki ¿yciowej, maj¹ charakter schodkowy, toznaczy przenikaj¹ w g³¹b poznawanej rzeczy przez pytania o dalsze szczegó³yzjawisk i dlatego wiedza zaspokajaj¹ca je pochodzi z nauk szczegó³owych takprzyrodniczych, jak te¿ humanistycznych.W wieku szkolnym pojawia siê z pe³nymzrozumieniem wy¿szy typ pytania przyczynowego, dlaczego coœ siê dzieje? Pytaniao przyczyny wychodz¹ z empirii, ale wyjaœniwszy najbli¿sz¹ przyczynê zjawiskapytaj¹ o przyczynê przyczyny i przyczyny dalsze, dlatego w takim ³añcuszkupytañ wybiegaj¹ a¿ do jakiejœ przyczyny ¿ycia, bytu i istnienia rzeczy w ogóle.Odpowiedzi na pytania 0 przyczyny ostateczne udzieliæ mo¿e tylko filozofia,która jest wiedz¹ metafizyczn¹ o bycie i jego w³aœciwoœciach.Na koniec wokresie dorastania i w m³odzieñczym pojawiaj¹ siê drêcz¹ce pytania problemoweo celowoœci i sensie wszystkich zjawisk („po co, w jakim celu?").Pytania celowoœciowe (teleologiczne - gr.telos - cel) tak¿e maj¹! charakter³añcuszkowy i docieraj¹ do pytañ eschatologicznych o rzeczach ostatecznych,jak po co ¿yjemy, jaki jest sens ¿ycia, œmierci, œwiata, szczêœcia icierpienia.Przy tym pytania te stawia siê osobowo, interesuj¹c siê w³asnym¿yciem, szczêœciem czy œmierci¹.OdpowiedŸ pe³n¹ na te pytania, maj¹c¹zadowoliæ nie tylko rozum, ale tak¿e serce ludzkie i d¹¿enia woli donieœmiertelnoœci i absolutnego szczêœcia, przynosi przede wszystkim wiedzateologiczna.Dlatego te¿ na budowê ca³kowitego œwiatopogl¹du sk³adaj¹ siê trzy krêgizagadnieñ: a) naukowych, b) filozoficznych oraz c) teologicznych,rozwi¹zywanych pozytywnie lub negatywnie (nawet ateistycz-nie).Wszystkie onedotycz¹ dwu zasadniczych czêœci œwiatopogl¹du: 1° - obrazu œwiata i Ÿróde³absolutnych jego bytu (niem.Weltanschau-ung) oraz 2° - pogl¹d na cz³owieka ijego ¿ycie (niem.Lebensanschau-ung).Te dwie czêœci powinny byæ zgodne ze sob¹na podstawie wspólnej idei œwiatopogl¹dowej, np.idei mi³oœci, walki, pracy lubtwórczoœci, która ma harmonijnie wyjaœniæ œwiat przyrody i na jego tle œwiatcz³owieka.Wówczas to s¹dy wyjaœniaj¹ce rzeczy naukowo, s¹dy motywuj¹ce jefilozoficznie i s¹dy oceniaj¹ce ideowo tworz¹ harmonijnie zbudowanyœwiatopogl¹d osobisty.W rzeczywistoœci natomiast czêsto œwiatopogl¹d jest zwichniêty i mo¿e stanowiæniezborny konglomerat pogl¹dów wyuczonych z ksi¹¿ek, pomieszanych z przes¹damii zabobonami z dzieciñstwa.W innym wypadku mo¿e wyst¹piæ niepe³nyœwiatopogl¹d, ograniczaj¹cy siê tylko do nauk szczegó³owych (czysto naukowy),tylko do filozofii (czysto filozoficzny) lub wy³¹cznie do teologii (czystoreligijny).Natomiast œwiatopogl¹d katolicki musi byæ uniwersalistyczny,³¹cz¹c w sobie wiedzê naukow¹ z filozoficzn¹ i teologiczn¹ wed³ug zasady jednejprawdy pochodz¹cej od Boga82.82 Por.S.Kunowski, Wychowanie do chrzeœcijañskiego uniwersalizmu, „ZeszytyNaukowe KUL" 1969 nr 1 s.3-15.WSKAZÓWKI BIBLIOGRAFICZNE DO CZÊŒCI I Wstêp do pedagogiki jako naukiRozdz.I ZNACZENIE WSPÓ£CZESNE WYCHOWANIAArendt H., Die Kriese in der Erziehung, Bremen 1958.Bader J., Jugend in der Industñekultur, Munchen 1963.Baumert G., Jugend der Nachkriegzeit, Darmstadt 1952.Blatiner F., Die Gegenwartige Lagê Padagogik, Hamburg 1946.Bogucki K.ks., Moysa S.ks.(red.), Koœció³ w œwietle Soboru, Poznañ 1968.Bornemann E
[ Pobierz całość w formacie PDF ]