Neil Gaiman Dym i Lustra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na mych oczach rana, któr� mi zada�a, zacz�asi� zamyka�, zabli�nia�, zrasta�.Nast�pnego dnia pozosta�a tylko stara blizna,zupe�nie jakbym w dzieci�stwie zaci�a si� kozikiem.Ksi�niczka zamrozi�a mnie, opanowa�a, zaw�adn�a mn�.To mnie przerazi�obardziej ni� krew, któr� si� karmi�a.Po owej nocy zacz�am o zmroku zamyka�drzwi komnaty, blokuj�c je d�bow� �erdzi�.Kaza�am te� kowalowi wyku� �elaznepr�ty i umie�ci� w oknach sypialni.Mój m��, moja mi�o��, mój król, coraz rzadziej po mnie posy�a�, a kiedy doniego przychodzi�am, by� oszo�omiony, niespokojny, zagubiony.Nie mia� ju� si�kocha� si� tak jak przysta�o m�czy�nie i nie pozwala� mi zaspokaja� si�ustami.Gdy raz spróbowa�am, wzdrygn�� si� gwa�townie i wybuchn�� p�aczem.Odsun�am g�ow� i mocno przytuli�am go do siebie, póki nie umilk� i zasn�� jakdziecko.Kiedy spa�, przesuwa�am palcami po jego skórze.Pokrywa�y j� dziesi�tki starychblizn, nie pami�ta�am jednak, by w okresie zalotów mia� jakiekolwiek blizny,poza jedn� na boku, w miejscu gdzie w m�odo�ci zrani� go dzik.Wkrótce sta� si� cieniem m�czyzny, którego pozna�am i pokocha�am przy mo�cie.Pod skór� stercza�y mu b��kitno-bia�e ko�ci.By�am z nim a� do ko�ca.R�ce mia�zimne jak kamie�, oczy zasnute mg��, jego w�osy i broda zmatowia�y i zblad�y.Zmar� bez rozgrzeszenia, od stóp do g�ów pokryty ma�ymi starymi bliznami.Prawie nic nie wa�y�.Ziemia by�a zamarzni�ta i nie mogli�my wykopa� mu grobu,tote� usypali�my nad cia�em kamienny stos, pomnik jego pami�ci, tego bowiem, coz niego zosta�o, w�a�ciwie nie trzeba by�o nawet strzec przed g�odem zwierz�t iptaków.Tak zosta�am królow�.By�am wówczas m�oda i niem�dra - min�o osiemna�cie lat, odk�d pierwszy razujrza�am dzienne �wiat�o - tote� nie uczyni�am tego, co zrobi�abym teraz.Gdyby to dzia�o si� dzisiaj, tak�e kaza�abym wyci�� jej serce, ale potempoleci�abym odr�ba� g�ow�, r�ce i nogi, i po�wiartowa�.Nast�pnie patrzy�abym,jak na rynku kat rozgrzewa miechem do bia�o�ci ognisko i po kolei wrzucafragmenty jej cia�a do ognia.Wokó� rynku rozstawi�abym �uczników, którzyzastrzeliliby ka�dego ptaka, b�d� zwierz�, które zbli�y�oby si� do p�omieni,kruka czy psa, jastrz�bia czy szczura.I nie odwróci�abym wzroku, pókiksi�niczka nie zamieni�aby si� w popió�, a �agodny powiew wiatru rozrzuci�byj� niczym �nieg.Nie zrobi�am tego jednak, a wszyscy p�acimy za nasze b��dy.Powiadaj�, �e zosta�am oszukana, �e w istocie nie by�o to jej serce, ale sercezwierz�cia - mo�e jelenia, a mo�e dzika.Mówi� tak i myl� si�.Niektórzy te� powtarzaj� (lecz to jej k�amstwo, nie moje), �e dosta�am serce ije zjad�am.K�amstwa i pó�prawdy padaj� niczym �nieg, okrywaj�c rzeczy, którepami�tam, które sama ogl�da�am.Kraina nie do poznania po �nie�ycy - oto, jakodmieni�a moje �ycie.Gdy mój ukochany, a jej ojciec, umiera�, na jego udach, mosz-nie i cz�onkuwidnia�y blizny.Nie posz�am z nimi.Zabrali j� za dnia, kiedy spa�a i by�a s�aba.Zaprowadziliw g��b lasu, a potem rozerwali jej bluzk�, wyci�li serce i, s�dz�c, �e umar�a,porzucili cia�o w rowie, puszczy na �er.Las to mroczne miejsce, granica wielu królestw; nikt nie powa�y�by si�twierdzi�, �e ma nad nim w�adz�.W lesie mieszkaj� banici, zbójcy i wilki.Mo�na jecha� przez puszcz� dziesi�� dni i nie ujrze� �ywego ducha; ca�y czasjednak �ledzi� nas b�d� czyje� oczy.Przynie�li mi jej serce.Wiedzia�am, �e nale�y do niej - �adne serce macioryb�d� sarny nie bi�oby i pulsowa�o nadal, mimo i� zosta�o wyrwane z piersi.Zabra�am je do mej komnaty.Nie zjad�am go, lecz powiesi�am u powa�y nad �ó�kiem, na kawa�ku sznurka, naktóry nawlek�am g�ówki czosnku i jagody jarz�biny, pomara�czowoczerwone niczympier� rudzika.Na dworze pada� �nieg, zasypuj�c odciski stóp moich �owczych i drobne cia�o,spoczywaj�ce w lesie.Poleci�am kowalowi usun�� kraty z moich okien.Ka�dego popo�udnia, pod konieckrótkiego zimowego dnia, wraca�am do siebie i wygl�da�am przez okno w stron�lasu, póki nie zapad� zmrok.Jak ju� wspomina�am, w lesie �yli ludzie.Niektórzy z nich wychodzili z niegopodczas wiosennego targu: chciwi, dzicy, niebezpieczni ludzie.Miewalizniekszta�cone cia�a - kar�y, garbaci, ma�oludy; albo wielkie z�by i puste oczyidiotów; b�d� te� palce p�askie niczym p�etwy albo szczypce krabów.Ka�degoroku opuszczali sw� puszcze, przybywaj�c na wiosenny targ, organizowany tu� poroztopach.Jako m�oda dziewczyna pracowa�am na targu i wówczas le�ni ludzie mnieprzera�ali.Przepowiada�am przysz�o��, spogl�daj�c w g��b nieruchomej wody, apó�niej, gdy by�am ju� starsza, w dysk polerowanego szk�a, z jednej stronypowleczony srebrem - dar kupca, którego zb��kanego konia odnalaz�am, zerkaj�c wka�u�e inkaustu.Handlarze na targu tak�e bali si� le�nych ludzi.Przybijali swoje towarygwo�dziami do nagich desek kramów - zarówno kawa�ki piernika, jak i skórzanepasy przymocowywano do drewna wielkimi metalowymi hakami.Twierdzili, �e gdybytego nie robili, le�ni ludzie porywaliby ich towary i uciekali, pogryzaj�cskradzione pierniki i wymachuj�c wokó� pasami.Le�ni ludzie mieli jednak pieni�dze: kilka monet, czasami za�niedzia�ych zestaro�ci b�d� od d�ugiego przechowywania w ziemi, z twarzami na rewersach,których nie potrafi� rozpozna� nawet najstarszy z nas.Mieli te� ró�ne rzeczyna wymian�, i tak targi trwa�y, s�u��c wyrzutkom i kar�om oraz rabusiom (je�lizachowywali si� roztropnie), �eruj�cym na jak�e rzadkich przybyszach z krain zalasem, na Cyganach i jeleniach (to ostatnie stanowi�o powa�ne przest�pstwo.Jelenie nale�a�y do królowej).Lata mija�y powoli, a moi ludzie twierdzili, �e rz�dz� nimi m�drze.Serce wci��wisia�o nad mym �ó�kiem, pulsuj�c �agodnie ka�dej nocy.Je�li ktokolwiekop�akiwa� dziecko, nie zauwa�y�am tego; nawet w tamtych czasach by�aprzera�aj�c� istot� i ludzie uwa�ali, �e powinni si� cieszy� z jej znikni�cia.Po jednym wiosennym targu nast�powa� kolejny: w sumie pi��, a ka�dysmutniejszy, biedniejszy, mizerniejszy ni� poprzedni.Z ka�dym rokiem pojawia�osi� coraz mniej le�nych ludzi.Ci, którzy przybywali, sprawiali wra�eniepokornych i niespokojnych.Kramarze przestali przybija� towary do desek.Wpi�tym za� roku z puszczy wynurzy�a si� jedynie garstka ludzi -grupka ma�ychw�ochatych kar�ów i nikt ponadto.Nied�ugo po tym przyby� do mnie mistrz targu wraz ze swym giermkiem.Zna�am goprzelotnie z czasów, nim zosta�am królow�.- Nie przychodz� do ciebie jako do mej królowej - oznajmi�.Nie odpowiedzia�am.S�ucha�am.- Przybywam, bo jeste� m�dra - ci�gn�� dalej.- Gdy by�a� dzieckiem, znalaz�a�zb��kanego �rebaka, spogl�daj�c w ka�u�� inkaustu; pó�niej, jako dziewcz�,wpatruj�c si� w swoje zwierciad�o, znalaz�a� zagubione dziecko, która zanadtooddali�o si� od matki.Znasz wiele sekretów i potrafisz znajdowa� rzeczy ukryteprzed innymi.Moja królowo - spyta� - có� takiego niszczy le�ny lud? Za rokwiosenny targ w ogóle si� nie odb�dzie.Przybysze z innych królestw staj� si�coraz rzadsi, a le�ny lud niemal znikn��.Jeszcze jeden taki rok i zaczniemyumiera� z g�odu.Poleci�am s�u��cej, by przynios�a mi zwierciad�o.By�o bardzo skromne -posrebrzony szklany dysk, który owija�am w sarni� skór� i przechowy wa�am wskrzyni w mej komnacie.Wr�czyli mi je, a ja zajrza�am do �rodka [ Pobierz całość w formacie PDF ]

do ÂściÂągnięcia > pobieranie > ebook > pdf > download

Linki