[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Książę de Longueville – jeniec od czasu Bitwy Ostróg – wyjeżdża do Ludwika z propozycjami traktatu: Maria żoną króla Francji; znaczny posag w gotowiźnie; Tournai pozostaje „na wieki” przy Anglii i płaci coroczną daninę.Ludwik, zaślepiony starczą pożądliwością, gotów jest przystać na wszystko, byle tylko dostać w zreumatyzowane ręce wdzięczne ciało Marii.Młody Tudor przechytrzył starych lisów z Hiszpanii i cesarstwa rzymskiego.Oni podpisali tylko rozejm z Ludwikiem.Henryk podpisuje traktat – i przypieczętowuje go dynastycznym mariażem.W ten sposób król i Wolsey rozpoczynają politykę równowagi sił w Europie.Gdyby jedno z tych dwóch państw, Hiszpania lub Francja, rozgromiło drugie, zyskałoby druzgocącą przewagę i zagrażałoby Anglii, której dyplomacja byłaby wówczas bezsilna.Henryk dostrzega, że umiejętnie zmieniając swoich sprzymierzeńców i opowiadając się po stronie tego, który jest chwilowo słabszy, mógłby podnieść Anglię do pozycji arbitra Europy, decydującego języczka u wagi, nie wdając się w wojnę.Francja byłaby gotowa walczyć przeciw Hiszpanii, ale nie zaryzykuje wojny z hiszpańskim wojskiem i angielską flotą jednocześnie.Hiszpania byłaby gotowa do wojny z Francją, ale nie z Francją i Anglią jednocześnie.Katarzynę przygnębia ten pozorny kres jej nadziei, klęska jej dyplomatycznej misji.Angielscy magnaci nie pochwalają traktatu.Ale Henryk oswobodził się z politycznych więzów hiszpańskiej ambasadorki – Katarzyny, a o zły humor magnatów nie dba.Nikt oczywiście nie pyta o zdanie przyszłej narzeczonej.Maria z przerażeniem i wstrętem myśli o tym, że ma zostać królową u boku tego skrofulicznego, poznaczonego ospą, starego lubieżnika.Kocha się w ulubionym towarzyszu młodości swego brata, Karolu Brandonie, który od niedawna jest księciem Suffolk.W przypływie rozpaczy rzuca się do nóg brata.– Nie zmuszaj mnie do małżeństwa z tym wstrętnym, starym rozpustnikiem!Henryk musiał sam ożenić się wbrew własnym inklinacjom.Nie widzi powodu, dlaczego jego siostra nie ma postąpić tak samo.I nie pozwoli sobie wydrzeć triumfu nad siwowąsymi lisami.– Małżeństwa książąt są dyktowane względami polityki – odpowiada siostrze surowo.Ale, wzruszony jej rozpaczą, próbuje pociechy.– Wyznaczony ci małżonek jest stary, zniedołężniały i chorowity.– A.później.będę mogła poślubić, kogo zechcę?– Tak.później.– Twoje słowo? Twoje królewskie słowo?– Moje królewskie słowo.Więcej, daję ci na to słowo braterskie!Maria poddaje się.I nie zasyła modłów o długie życie dla wyznaczonego jej małżonka.W lipcu 1514 roku odbywają się zaślubiny per procura: zostaje królową Francji.Henryk nie zamierza ryzykować wysłania jej za Kanał, by tam ją odtrącono.Świadek uroczystości notuje:„Pannę młodą rozebrano i ułożono w łożu w przytomności wielu świadków.Książę de Longueville, w kaftanie, ubrany, lecz z obnażoną jedną nogą, kładzie się do łoża i dotyka księżniczki tą nogą.Wówczas oznajmia się, że małżeństwo zostało skonsumowane”.Wiadomość o tym małżeństwie budzi niejeden uśmiech w całej Europie.Ludzie lubią patrzeć, jak się wyprowadza w pole chytrego lisa.Tuż po sukcesach wojennych, ten sukces dyplomatyczny sprawia, że na wszystkich dworach europejskich mówi się o Anglii, jej potędze, bogactwach i wspaniałościach jej dworu.Świetny orszak wybrano, by towarzyszył w październiku królowej Francji w podróży do królestwa jej małżonka.Hrabia Surrey, markiz Dorset, biskup Durham.Jałmużnik, kapelan, lekarz, liczne damy dworu, służba.Wśród dworek Marii jest czternastoletnia, urocza jak elf dziewczyna o kruczych włosach i błyszczących czarnych oczach, żywa jak iskra, już bystrze pojmująca dogodną sposobność.Jej dziadkiem ze strony matki jest zwycięzca spod Flodden, książę Norfolk, głowa rodu Howardów.Dziewczynka żyła do tej pory w ojcowskim zamku Hever w hrabstwie Kent, z dala od wesołości i wrzawy świata.Znużyła ją nuda i surowość tego życia, z zapałem rzuca się w wir dworu francuskiego, gdzie może roztoczyć przed wieloma rozliczne talenty, jakie ponoć posiada.I gdzie może się nauczyć sztuki zdobywania męskich serc.Anna Boleyn.*Henryk odzyskuje humor i wiarę we własne siły po sukcesie dyplomatycznym.Wybuchy pasji poszły w zapomnienie – a przynajmniej zapomina o nich sam Henryk.Jest w nastroju wielkodusznym.Do lorda kanclerza Warhama wpływa sprawa o zwrot papieżowi okrętu, zagarniętego pod jakimś błahym pretekstem w porcie Southampton.Król, który podówczas wydaje się wszechobecny – przejeżdża bez przybocznej gwardii ulicami, zjawia się na walkach kogutów, przy szczuciu niedźwiedzi, odwiedza doki budowy okrętów, przychodzi do kancelarii, do sądów – przysłuchuje się rozprawie.Do obrony sprawy papieża wyznaczono z urzędu dawnego przyjaciela z wczesnej młodości Henryka – Tomasza More’a.Obrońca przemawia logicznie i z zapałem.Warham rozsądza sprawę na jego korzyść.Król wcale nie jest nierad z takiego obrotu rzeczy.Wypatruje wszędzie ludzi utalentowanych i uczciwych.Przyłącza się do pochwał, którymi obdarzono More’a, nalega, aby wymowny obrońca wstąpił do służby królewskiej jako radca prawny i dodaje:– Proszę was, panie More, abyśmy mogli podjąć na nowo nasze dawne dyskusje o teologii i przeznaczeniu człowieka.Może teraz będę miał więcej na ten temat do powiedzenia, niż podówczas.Ale nad głową Katarzyny zbierają się złowieszcze chmury.Wiadomo, że znowu spodziewa się dziecka.Odprawiono modły w kościołach, aby szczęśliwie powiła następcę tronu – nareszcie.Teraz, gdy Anglia zajmuje eksponowane miejsce wśród innych państw, coraz bardziej naglącą sprawą staje się zapewnienie następstwa tronu.W grudniu przychodzi na świat chłopiec – i umiera prawie natychmiast.Nawet w tak czarnej godzinie dumne poczucie własnej cnotliwości przewyższa ból Katarzyny.– Widać musisz miłować mnie, o Boże, skoro zsyłasz na mnie przywilej tak wielkiego cierpienia.Henryk wcale nie uważa tego następnego rozczarowania za przywilej.Jednakże na razie inne sprawy zajmują jego uwagę.Pierwszy sukces w polityce równowagi sił jest już zagrożony.Wysiłki weterana sztuki miłosnej, Ludwika, po bankietach, balach, uroczystościach, wreszcie w łożu u boku oblubienicy, która jest w wieku jego własnej córki, wyczerpały niewielki zasób jego sił żywotnych.Nim dobiega kresu rok 1514, Maria jest wdową.Dla niej to już jest „później”.Czy następca Ludwika, jego bratanek i zięć, Franciszek, uzna traktat angielsko-francuski? Franciszek jest o trzy lata młodszy od króla Anglii.Nie mniej od niego ambitny, nie mniej ufający we własne siły, nie mniej spragniony sławy.Czy nie będzie widział w Henryku rywala raczej, niż sprzymierzeńca?Znany już z rozwiązłości, Franciszek próbuje zgwałcić młodą królową-wdowę, kiedy ta przebywa jeszcze, zgodnie z etykietą dworu francuskiego, w zaciemnionej komnacie żałoby.Maria odtrąca energicznie jego bezczelne awanse, a wówczas Franciszek obiecuje, że gdyby jego żona, która jest właśnie brzemienna, szczęśliwie zmarła w połogu, to on poślubiłby Marię – i oczywiście zatrzymał jej posag.Młoda wdowa śle rozpaczliwy list do brata, by ją uwolnił.Henryk raz poświęcił siostrę, ale kocha ją i dał jej słowo.Posyła najmilej widzianego posła, a mianowicie człowieka, którego Maria miłuje: Karola Brandona, księcia Suffolk.Ale co do intencji politycznych Franciszka, Henryka ogarniają takie same ciemności, jak jego siostrę w żałobnej komnacie.W Londynie rada królewska niepokoi się z powodu braku dziedzica tronu.I lud się niecierpliwi.– Jak długo król ma się trzymać tej niepłodnej żony?A Henryk:.dynastia, następstwo tronu.Dynastia Tudorów, tron dla Tudorów
[ Pobierz całość w formacie PDF ]