[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.4W sercach rozwianych, z hukiem dwururekrok sześćdziesiąty trzeci.Wiatr czas zawiewa.Miłość to? Życie?Płatki ich oczu? Płatki zamieci?5Piasku, pamiętasz? Ziemio, pamiętasz?Rzemień od broni ramię przecinał,twarze, mundury jak popiół święty.Wnuków pamiętasz? Światła godzinę?6144I byłeś wolny, grobie pokoleń.Las się zabliźnił i piach przywalił.Pługi szły, drogi w wielkim mozole,zapominały.7A potem kraju runęło niebo.Tłumy obdarte z serca i z ciała,i dymił ogniem każdy kęs chleba,i śmierć się stała.Piasku, pamiętasz? Krew czarna w supłyzwiązana – ciekła w wielkie mogiły,jak złe gałęzie wiły się trupydzieci – i batów skręcone żyły.Piasku, to tobie szeptali leżąc,wracając w ciebie krwi nicią wąską,dzieci, kobiety, chłopi, żołnierze:„Polsko, odezwij się, Polsko".Piasku, pamiętasz? Wisło, przepłynieszszorstkim swym suknem po płaszczu plemion.Gdy w boju padnę – o, daj mi imię,moja ty twarda, żołnierska ziemio.26.VII.43 r.145Do Matki BoskiejMario, obłoków ciszo.Ciężko nam Boga dźwigać,jeszcze ciężej odrosły świat,nieba wysokie ciężej; nieba nad nami wiszą jak przykazania ciemny kwiat.Mario, tak bardzo boli, powiedzmy słowem prostym, oto wszystko, całą maluczkość serc:tu oto świty skazańców, tu oto dzieci, co rosły, tu oto, Mario – milcząca nawet przed Bogiem śmierć.Żeby się jeszcze unieść: o, natchnie ciepła muzyka, ale już ziemia za ciężka, to dusze martwe jak ołów, ciała i groby za ciężkie – stężałe bryły mozołu, dym, płomień nad nami wykwita.Cierpienie to kula, koło,rzeźbi, lecz toczy się dokąd?Mario przeczysta, oto są dłonie wyschłe jak ruczaj, z których by takie ogrody, zielone wybuchy drzew, z których by domy jasności.A teraz oczy nauczaj, jak w baldachimy przestrzeni trwogę zamienić i gniew.Oto maluczkość nasza, śpiewaj, święta, nie ustań: –czym wyższa topola śpiewu, tym bliżej dosięgnąć z dna.Kończę.Oto już wszystko.Jak wióry wyschłe mam usta, nimi, o cicha, ciebie jak wizerunek wycisnąć w twardych dniach.VIII.43 r.146Modlitwa do BogurodzicyKtóraś wiodła jak bór pomrukówducha ziemi tej skutego w zbroi szereg,prowadź nocne drogi jego wnuków,byśmy milcząc umieli umierać.Któraś była muzyki deszczem,a przejrzysta jak świt i płomień,daj nam usta jak obłoki niebieskie,które czyste – pod toczącym się gromem.Która ziemi się uczyłaś przy Bogu,w której ziemia jak niebo się stała,daj nam z ognia twego pas i ostrogi,ale włóż je na człowiecze ciała.Która serce jak morze rozdarław synu ziemi i synu nieba,o, naucz matki nasze,jak cierpieć trzeba.Która jesteś jak nad czarnym lasemblask – pogody słonecznej kościół,nagnij pochmurną broń naszą,gdy zaczniemy walczyć miłością.21.1I1.44 r.147* * *Ziemia jak ognia słup.Tnie bat;a nie zna czasu – kamień kruszy,na oślep rzeźbi ciemne duszew zwalistych trumnach lat.I katorżnicza huczy noc,pod niebem skośnym ogień dławi,i jęk szubienic jak żurawiu studzien pełnych głów i rąk.A kiedy ryczy butów hukpo twarzach żon i synów, matek,to każdy trup jest żywych bratem,co orzą swój ojczysty grób.My mamy usta – szabli sztych,od głodów wyschłe, z grozy sine;my mamy oczy – śmierci krzyk –celne, co trafią krwawą winę.My mamy serca – młotów młot,co przez stulecia ziemię kuły,szybkie jak ostry cios jaskółeki orlich skrzydeł – orli lot.Przez nasze oczy próżne łezo ziemio! płyń polami swemi,aż każdy z garścią wolnej ziemibędziem szturmować czas, co jestjak popiół wiary.Wzniesieni domżelazny – ludom, burzom, snom.7.I.43 r.148Elegia o.[chłopcu polskim]Oddzielili cię, syneczku, od snów, co jak motyl drżą, haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią, malowali krajobrazy w żółte ściegi pożóg,wyszywali wisielcami drzew płynące morze.Wyuczyli cię, syneczku, ziemi twej na pamięć, gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami.Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg, przemierzyłeś po omacku najwstydliwsze z ludzkich dróg.I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc, i poczułeś, jak się jeży w dźwięku minut – zło.Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką.Czy to była kula, synku, czy to serce pękło?20.III.1944 r
[ Pobierz całość w formacie PDF ]